Δεν κουκουλώνονται αυτά ούτε με πάπλωμα 4Χ4. Δεν ξέρω αν αφορά τους περισσότερους γονείς όπως αναφέρει η Εξ, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολλοί. Το τι έχουν δει τα μάτια μας και έχουν ακούσει τα αυτιά μας δεν περιγράφεται πια. Βέβαια δεν είναι σωστό να καλομιλάμε συνέχεια στα παιδιά που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα με τους γονείς τους (μην ξεχνάμε ότι τις περισσότερες φορές έχουμε να κάνουμε με ενήλικους ανθρώπους) γιατί τότε συμπεριφερόμαστε κι εμείς σαν να χρειάζονται Κηδεμόνες. Αυτός είναι και ο λόγος γιατί θυμώνω όταν δικαιολογούμε σε υπερβολικό βαθμό γυναίκες που ανέχονται εξωπραγματικά πράγματα από άντρες. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους σαν ανεξάρτητα άτομα που έχουν αντίληψη και μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αν αρχίζουμε τα "δεν φταις εσύ, έτσι σε μάθανε έτσι σε μεγάλωσαν" νοιώθω ότι συνομωτούμε με εκείνους που τους κάνουν την ζωή μαρτύριο (δεν λέω ότι γίνεται με αυτόν τον σκοπό, για το αποτέλεσμα μιλάω). Όταν κάποιος ενήλικος "δεν φταίει", σημαίνει ότι μεταθέτουμε τις ευθύνες γιατί ο ίδιος δεν είναι σε θέση να τις αντιμετωπίσει. Όσο πιο καλή γνώμη έχουμε για κάποιον, τόσο μεγαλώνουν οι προσδοκίες μας συνήθως, έτσι δεν είναι; Όσο λιγότερα περιμένουνε και όσα περισσότερα δικαιολογούμε, τόσο του λέμε εμμέσως ότι δεν περιμένουμε και πολλά από αυτόν και ότι θεωρούμε αναμενόμενο να καταπίνει την κάθε βλακεία που του μάθανε. Μεγαλώνουμε δεν είμαστε για πάντα 5 χρονών να μας μαθαίνουν οι άλλοι πράγματα χωρίς να είμαστε σε θέση να τα αξιολογήσουμε. Δεν φτάνει να έχουμε παρεμβατικούς γονείς, πρέπει και οι ίδιοι να είμαστε δεκτικοί για να διαιωνίζεται μια ανώμαλη κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν να είναι κάποιος 40 χρονών να είναι οικονομικά ανεξάρτητος και να λέει ότι δεν μπορεί να φύγει από το πατρικό γιατί η μαμά.. δεν μπορεί μόνη της (εδώ να πω ότι πολλοί οικονομικά ανεξάρτητοι άνθρωποι ζούνε σε σχέσεις συναισθηματικής εξάρτησης). Να βρει παρέα αν δεν μπορεί, να μάθει να μπορεί, να ενηλικιωθεί επιτέλους και το ίδιο πρέπει να κάνει και το "παιδί". Πριν πολλά χρόνια είχα διαβάσει μια συνέντευξη της Ειρήνης Παππά. Είχε ερωτευτεί αν θυμάμαι καλά έναν άντρα και ήθελε να τον ακολουθήσει στο εξωτερικό. Εκείνο που θυμάμαι σίγουρα είναι ότι ενώ ετοιμαζόταν να φύγει, της είπε η μητέρα της: "Αν φύγεις, θα πεθάνω". Κι εκείνη της απάντησε: "Να πεθάνεις", κι έφυγε. Υπάρχουν αμέτρητες μαμάδες που μόνο αυτή την γλώσσα καταλαβαίνουν: την δική τους.