Αχ, σόρρυ ειλικρινά. Θα ήθελα να σχολιάσω, αλλά δεν τα πάω καλά μ' αυτά τα θέματα. Είναι πολύ θεωρητικοποιημένη η προσέγγιση σου και συνήθως αυτό δεν καταλήγει σε καμία πρακτική εφαρμογή. Ιδιαίτερα μάλλον όταν εσυ η ιδια τονίζεις στην τελευταία σου παράγραφο το πόση ανακούφιση ένιωσες όταν σε άκουσε και σε αποδέχτηκε κάποιος άλλος και κατά συνέπεια αυτή η αποδοχή του ήταν η αναγκαία συνθήκη για να καλύψεις την εσωτερική σου ανάγκη. Αυτό ακριβώς είναι που στην αρχή το αποτασσεσαι, καθώς όπως αναφέρεις η ανάγκη αποδοχής είναι μια μορφή ανελευθερίας.Κτλ. κτλ....