Έτσι όπως διάβαζα την εξομολόγηση σου μου ήρθε να σε πάρω μια αγκαλιά μωραδερφε. Γλυκιά μου, αρχικά να μιλήσω κι εγώ χιλιοειπωμενα η μοναξιά δεν είναι κάτι απαραιτήτως κακό, αρκεί να την αξιοποιήσεις με τον σωστο τρόπο. Απόλαυσε τηνα και λίγο, γιατί τέσσερις τοίχοι; Γιατί δεν κάνεις κάτι για σένα; Διάβασε ένα βιβλίο, δες μια ταινιούλα, ζωγράφισε, άκου μουσικουλα, μαγείρεψε ένα ωραίο γεύμα για σένα και μόνο, χόρεψε, εντάξει μην πω αλλα, κάνε κάτι ωραίο που σου αρέσει. Τώρα θα μου πεις ότι εντάξει ωραία όλα αυτά αλλά υπάρχουν και στιγμές που..μπλα μπλα. Ναι οκευ. Υπάρχουν. Αν όμως ήσουν με κάποιον άλλον εκείνη την στιγμή, που ξέρεις ότι και τότε δεν θα ένιωθες μοναξιά; Ποοοοσες φορές ωραιοποιουμε ορισμένες καταστάσεις (επειδή βρισκόμαστε σε απόσταση από αυτές) και εν τέλει δεν είναι έτσι. Σαφώς η καλή παρέα είναι όμορφη, αλλά δεν είναι εύκολο να την βρεις και κάνεις δεν σε διαβεβαιώνει ότι θα νιώθεις και καλά έτσι; Ακόμα και με τον τέλειο σύντροφο να είσαι, αν δεν νιώθεις ολόκληρη με τον εαυτό σου, αν δεν διαχειρίζεσαι τον εσωτερικό σου κόσμο, δεν νομίζω να απολαύσεις στο έπακρο την σχέση. Σε κάποια εξάρτηση και σε κάποια προσδοκία θα εμπλακείς και θα βρεις τον μπελά σου.Εκμεταλλευσου την μοναξιά.