Είμαι πεπεισμένος πως όσες (και όσοι για να είμαστε δίκαιοι) ζούνε με το φάντασμα των πρώην, από ένα σημείο και μετά το θέλουν και το κάνουν, τους αρέσει το δράμα και όχι το να προχωρήσουν στη ζωή τους. Είναι απολύτως σεβαστό κάτι τέτοιο, καθένας μπορεί να σπαταλά ελεύθερα τη ζωή του, αρκεί να μη βασανίζει άλλους οι οποίοι δε φταίνε.Προσωπικά, όταν ακούω ''έχω καλές σχέσεις με τους πρώην'' ή ''ο πρώην έκανε αυτό ή εκείνο '' με νοσταλγία, δεν ξανασχολούμαι ούτε για πλάκα.