Απέβαλλε τους φόβους σου μια κι έξω. Φοβαμαι ότι δεν θα με αγαπήσει ποτέ κανένας. Οτι δεν θα με ερωτευτεί κανείς. Επειδή ο,τι κάνω ειναι λάθος. Επειδή είμαι μια ανασφάλεια απο πάνω μέχρι κάτω και αυτο καταστρέφει τα πάντα. Το ηλιθιο μυαλο μου φτιάχνει σενάρια τα οποία φοβαμαι μήπως πραγματοποιηθούν και οσο το σκέφτομαι, αλλο τοσο πληγωνομαι.Συγγνώμη αλλα δεν μπορω να εμπιστευτω κανεναν. Μακαρι να μπορούσα να γυρισω πισω τον χρόνο και να εβρισκα ολες αυτες τις αιτίες που με εκαναν να μην εχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και να τα άλλαζα ολα.Κι αν κάποιος με ερωτευτεί και με αγαπήσει αλλά μετά με βαρεθει? Και αν βρει καποια ομορφότερη και καλύτερη απο μενα? Με πιο ομορφο σωμα? Πως θα μαζέψω τα κομμάτια μου?...Κατάλαβες? Δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανεναν. Θέλω αλλα δεν μπορω. Δεν με αφήνει το κεφαλι μου. Δεν με αφήνουν οι ανασφαλειες μου. Με τρώνε καθε μερα ολο και περισσότερο.