20 δευτερόλεπτα θάρρους χρειάζεται κανείς για να εκφράσει τα συναισθήματά του.Μόλις 20 δευτερόλεπτα σωστού σωματικού και ψυχικού βασανισμού.Γιατί οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε;Γιατί τόσα “αν ” και τόσες σκέψεις;Χρειάζονται μόνο 20 δευτερόλεπτα.Έπειτα ίσως ακολουθήσει κάτι όμορφο , ίσως και όχι.Αυτά που ευχόμαστε το βράδυ πριν κοιμηθούμε , η ευτυχία που θα θέλαμε να αισθανόμαστε έχοντας εκείνον ή εκείνη, βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, στο είδωλο που βλέπουμε κάθε φορά που αντικρίζουμε τον καθρέφτη.Αυτά που ψάχνουμε στους άλλους , θα τα βρούμε μόνο στον ίδιο μας τον εαυτό.Τα κενά που προσπαθούμε να καλύψουμε με τα όμορφα λόγια των άλλων , στη πραγματικότητα μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τα γεμίσουμε.Τα 5 δευτερόλεπτα έχουν ήδη περάσει με αυτές τις σκέψεις.Έμειναν ακόμη 15 δευτερόλεπτα θάρρους, ας τα ζήσουμε εις έπακρον , ας κάνουμε τη ζωή δική μας είτε μετά τη λήξη τους ακούσουμε ένα “ναι” , ένα “όχι” ή ένα “ίσως”.Μην καταστρέψεις κάτι που θα μπορούσε να είναι υπέροχο επειδή φοβάσαι.Τι είναι αυτό που σε φοβίζει; Δώσε του ένα όνομα και πήγαινε προς αυτό. Και πήγαινε προς το φόβο σου. Ο μόνος τρόπος για να φύγει ο φόβος σου είναι να πας προς αυτόν.Στην αρχή νομίζεις ότι ο φόβος είναι ένα μεγάλο βουνό. Πλησιάζεις και μοιάζει με ένα λοφάκι. Στο τέλος είναι ένας μικρός σωρός απο χώμα που τον κλωτσάς και δεν υπάρχει πια.