Αυτό που λες στην αρχή (και το χαλάς στη συνέχεια) ακριβώς! Η μονογαμικότητα είναι ίδιον της προσωπικότητας, μιας κι αποτελεί συνειδητή απόφαση και έκφραση του πώς λειτουργεί κάποιος στο σχετίζεσθαι. Εξ ου και δεν τεστάρεται θεωρητικώς αλλά μόνον πρακτικώς (δηλαδή κάποιος να έχει και την ευκαιρία και την έλλειψη συνεπειών να το κάνει και παρ'όλ'αυτά να μην το κάνει!)Η ανθρώπινη φύση είναι να αναγνωρίζει ερεθίσματα, δεν τυφλώνεται κάποιος όταν μπει σε σχέση ώστε να μην μπορεί να διακρίνει άλλα άτομα, αλλά το τι θα κάνει με αυτά έχει να κάνει με το πώς είναι καλωδιωμένος ο εκάστοτε άνθρωπος. Μπορεί να τρώει κάθε μέρα ιμάμ μπαϊλντί (θεϊκό φαγητό) και να το ευχαριστιέται ή όχι; Ίσως με μικροπαραλλαγίτσες, αλλά στη βάση του μελιτζάνες ψητές, βρε παιδί μου. Αν λαχταράει και λίγο παπουτσάκια, και λίγο αρνάκι κλέφτικο, και λιγουλάκι μπούλμπασι...ε...δεν έχει μεγάλες προοπτικές να μείνει σταθερός. (Τα΄χω άλλωστε πει πολλές φορές)Ο άνθρωπος που ΔΕΝ μπορεί με ένα φαγητό, με ένα ταίρι, επειδή βαριέται εύκολα, ούτε όταν αγαπήσει δεν θα μπορέσει να μην απιστήσει. Δοθείσης ευκαιρίας θα το κάνει. Και δεν θα είναι επειδή δεν αγάπησε αρκετά. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα, ιδιαίτερα αντρικά (επειδή η κοινωνία συγχωρεί στους άντρες να διαχωρίζουν το σεξ από την αγάπη, γι'αυτό και σπανίως χωρίζουν για τρίτο πρόσωπο) που μια χαρά αγαπούν, ΚΙ ΟΜΩΣ απιστούν.Είναι μια διαδεδομένη πλάνη ότι απιστεί κάποιος επειδή δεν αγάπησε, αλλά είναι ακριβώς αυτό. Πλάνη. Απιστεί επειδή μπορεί. Επειδή είναι ο χαρακτήρας του να απιστεί. Δεν είναι της δέσμευσης.