Πού είναι ο Διογένης που τα λέει απλά και περιεκτικά; Αν τώρα αυτός σε έφτυνε και κοίταζε άλλες, εσύ θα αναζητούσες την καλή σταθερή σχέση με προοπτικές που θα σου έδινε την ασφάλεια και την συντροφικότητα που αποζητάς. :DΦίλη, είναι λογικό να "κατακαθίζει" ο αρχικός ενθουσιασμός. Επίσης είναι αναμενόμενο η μάλλον ισχαιμική προσωπικότητα (το θέτω με ντελικάτο τρόπο) να αρχίσει να φαίνεται τόσο θερμή όσο το "γιαούρτι σακούλας" -αναφορά για τους παλιούς, να μετρηθούμε- μετά από κάποιο διάστημα. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι όλα έληξαν. Το αντίθετο, τότε είναι η ώρα να αρχίσει ενδοσκόπηση και αποτίμηση της σχέσης. Ποιά είναι τα θετικά; Ποιά είναι τ'αρνητικά; Ποιά βαρύνουν περισσότερο και ποιές ποιότητες που σημαίνουν μεγαλύτερη εσωτερική πλήρωση ικανοποιούνται; Και αυτό με το "νιώθω 30" ...θα σε παραπέμψω σε μια ολόκληρη φιλολογία που άρχισε -για εμπορικούς λόγους- με τα περιοδικά του Κωστόπουλου στα 1990s και διέλυσε κυριολεκτικά σχεδόν 2 γενιές, τους 35-40 και τους 25+, θέτοντας "βιόμετρο" στο πόσα πράγματα κι εμπειρίες πρέπει να έχει κάποιος μέχρι κάποιο παντελώς αυθαίρετο ηλικιακό όριο. Δεν υπάρχει όριο, ούτε βιόμετρο, ούτε η ζωή σταματά στα 30.Βέβαια καλό είναι να μην χάνουμε χρόνια από τη ζωή μας, επειδή ο χρόνος φεύγει γρήγορα, δεύτερη ζωή δεν έχει, και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο (περνάει μια νταλίκα και μας πατάει, που λέει ο λόγος). Αλλά από κει μέχρι να αγχωνόμαστε τι ζήσαμε και τι δεν ζήσαμε σε παντελώς θεωρητικό επίπεδο -επαναλαμβάνω! επειδή ανασκόπηση μόνο προς τα πίσω μπορεί να γίνει, ποτέ προς τα μπροστά- έχει μια απόσταση. Αν νιώθεις ότι ο σύντροφός σου δεν σου κάνει, για Χ ή Ψ λόγο, δεν σου κάνει. Δεν χρειάζεται αιτιολόγηση. Δική σου είναι η ζωή. Δεν θα δώσεις λογαριασμό γι'αυτήν. Απλώς βεβαιώσου ότι απαντάς σε δικές σου εσωτερικές ανάγκες, όχι έξωθεν κοινωνικές προσδοκίες.