Αν δεν βάζουμε όρια, κάποιοι θα τα παραβιάσουν. Αν αφήσω τέρμα ανοιχτή την εξώπορτα του σπιτιού μου, κάποιος θα μπει για να το κλέψει ή να μου κάνει κακό. Μπορεί όμως και να μπει κάποιος που μπορεί να μην έχει καθόλου κακές προθέσεις, απλά υπέθεσε ότι λογικά δεν έχω αντίρρηση να μπει εφόσον είναι ανοιχτά. Αν λοιπόν έρθει και στρογγυλοκαθίσει στον καναπέ μου (αυτός που δεν έχει κακές προθέσεις), έχω ακόμη την δυνατότητα να του πω ότι θέλω να φύγει. Ναι, ξέχασα να κλείσω την πόρτα αλλά θα το κάνω μόλις βγει (και δεν θα την ξεχάσω ανοιχτή άλλη φορά!). Αν πάλι είναι από τους άλλους, θα τα βάλω με τον εαυτό μου γιατί δεν φρόντισα να αυτοπροστατευτώ. Όχι γιατί εκείνος είναι αθώος, παραμένει πάντα θύτης. Όμως εγώ του έδωσα την δυνατότητα να μου επιτεθεί. Το να παραβιάσει κανείς μια κλειδωμένη πόρτα είναι άλλο, και άλλο να την βρει ανοιχτή. Από τους 100 που θα εκμεταλλετούνε μια ανοιχτή πόρτα, μόνο οι 5 είναι αποφασισμένοι να την παραβιάσουν με λοστό. Δεν έχει κανένα νόημα αφού έζησες την μισή σου στο ένα άκρο, τώρα να περάσεις στο άλλο. Δίνουμε χωρίς όρια μόνο επιλεκτικά, σε δοκιμασμένους δικούς μας ανθρώπους. Το να δίνεις είναι ευτυχία αρκεί να ξέρεις το πότε το που και για ποιόν λόγο το κάνεις. Μην κλείνεις την καρδιά σου, απλά άσε και το μυαλό σου να συμμετέχει στην όλη διαδικασία. Σε ανθρώπους που δίνουν χωρίς μέτρο αλλά δεν ασχολούνται με τον εθελοντισμό (συνηθίζουν δηλαδή να δίνουν σε γνωστούς μόνο) , λέω ότι θα πρέπει να αντλούν από μέσα τους την αγάπη και την εκτίμηση που έχουν ανάγκη. Αν δείξεις εμπιστοσύνη και εκτίμηση πρώτα από όλα στον εαυτό σου, όλα ως δια μαγείας θα πάρουν τον δρόμο τους. Μένει να ξεπεράσεις και να αφήσεις πίσω σου παλιές κακές συνήθεις, μην ξεχνώντας όμως το μάθημα που πήρες από αυτές.