Λοιπον θα πω κι εγω το κλισε: εξαρταται απ την εκαστοτε περιπτωση και θα δωσω και ενα παραδειγμα. Πχ ζευγαρι γνωστων μου, 10 χρονια μαζι απο την εφηβεια, σπουδασαν σε διαφορετικες πολεις, μεσολαβησαν μεταπτυχιακα και φανταρικα. Δεν εμειναν ποτε μαζι ολο αυτο το διαστημα και βρισκονταν μονο οταν το επετρεπαν οι υποχρεωσεις τους. Τον τελευταιο χρονο ο μεν δουλευει και μενει μονος του πλεον και η δε δουλευει και μενει με τους γονεις. Ενω λοιπον εχουν πλεον τη δυνατοτητα (και οικονομικη και απο αποψη χρονου και αποστασης) να μεινουν μαζι δεν θελουν να μπουν σ αυτη τη διαδικασια γιατι νιωθουν οτι ειναι ακομα νωρις. Μετα εχουμε τη δικη μου περιπτωση οπου με το συντροφο μου γνωριστηκαμε στη σχολη, μενουμε και δουλευουμε στην ιδια πολη. Απο την πρωτη στιγμη της γνωριμιας μας δεν εχει υπαρξει μερα να μη βρεθουμε εστω για λιγο (ειμαστε "ρομαντικες ψυχες" που πεσαμε με τα μουτρα στο μεγαλο μας ερωτα και το ζησαμε σαν ταινια). Απο νωρις εκδηλωσαμε την επιθυμια μας να το παμε σοβαρα, μεσα σε μερικους μηνες γνωρισαμε γονεις, και πανω στον 1 χρονο μειναμε μαζι. Σε κανεναν χρονο απο τωρα υπολογιζουμε πως θα εχουμε την οικονομικη δυνατοτητα να κανουμε και το παιδακι μας και να παντρευτουμε. Οι περισσοτεροι μας λενε πως βιαζομαστε, ας γνωριστουμε καλυτερα κλπ. Ομως αυτον τον 1,5 χρονο που μενουμε μαζι εχουμε μαθει ο ενας τον αλλον αρκετα καλα, εχουμε μαθει να λειτουργουμε ως μια γροθια σε οσα προβληματα αντιμετωπισαμε (οικονομικα, υγειας, οικογενειακα) και πιστευω ειμαστε ετοιμοι να αντιμετωπισουμε αλλα τοσα. Κανουμε ονειρα για το μελλον μας ως ζευγαρι αλλα και ως οικογενεια, γιατι πλεον νιωθουμε ο ενας τον αλλο σαν οικογενεια. Οποτε ναι, εχει να κανει με το εκαστοτε ζευγαρι