Και να ευχηθω καλό ταξίδι στην αγαπημένη Κ. Δημουλά που τα ποιήματα της ήταν και είναι συντροφιά.... Καλό ταξίδι αγαπημένη μου! "Αποφασίζω και νυχτώνει.Όχι δεν είμαι λυπημένη.Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτωνμ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.Όχι δεν είμαι λυπημένη.Πέρασα μέρες με βροχή,εντάθηκα πίσω απ΄αυτότο συρματόπλεγμα το υδάτινουπομονετικά κι απαρατήρητα,όπως ο πόνος των δέντρωνόταν το ύστατο φύλλο τους φεύγεικι όπως ο φόβος των γενναίων.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνιακαι είδα πολλά αγαλματίδια να γελούνσε αθέατα αίτια χαράς.Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.Τα τεντωμένα τόξα τουςβγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.Είδα πολλά και ωραία όνειρακαι είδα να ξεχνιέμαι.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,τα δικά μου και των άλλων,κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τουςνα περάσει ο πλατύς χρόνος.Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψακαι στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.Έλαβα κάρτες σύντομες:εγκάρδιο αποχαιρετηστήριο από την Πάτρακαι κα΄τι χαιρετίσματααπό τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.Και πολύ στις αλυσίδες.Έμαθα να διαβάζω χέριακαι να χάνω χέρια.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Ταξίδεψα μάλιστα.Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από ‘κει…Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.Έχασα κι από ‘δω, έχασα κι από ‘κει.Κι από την προσοχή μου μέσα έχασακι απ’ την απροσεξία μου.Πήγα και στη θάλασσα.Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.Φοβήθηκα τη μοναξιάκαι φαντάστηκα ανθρώπους.Τους είδα να πέφτουναπ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδακι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίεςορθόδοξης ερημίας.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,σκοτεινή, με ακόνισε.Όχι, δεν είμαι λυπημένη.Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμιόταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερόστα ξεροπόταμακαι παρασύρθηκα'Όχι, δεν είμαι λυπημένηΣε σωστή ώρα νυχτώνει."[Κική Δημουλά από τη συλλογή “Το λίγο του Κόσμου', 1971]
