Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Έχασα δυο χρόνια από τη ζωή μου όταν σταμάτησα το σχολείο. Έμεινα μέσα στο σπίτι μου, έχασα τη παρέα μου, κατέστρεψα το ψυχικό μου κόσμο, πήρα κιλά και όλα αυτά έγιναν το πρώτο χρόνο από βλακεία το δεύτερο χρόνο όμως για να ένα πρωσοπικό ζήτημα και νομικό δε μπορούσα να πηγαίνω στο καινουργιο σχολείο που είχα γραφτεί και αφου δε μου έδινε μεταγραφή ο διευθυντής έκατσα πάλι σπίτι μου. Δεν ξέρω αν υπήρχε εξέλιξη σε αυτά τα δυο χρόνια το μόνο που κατάφερα είναι να δώ τη ζωή διαφορετικά. Πριν δυο χρόνια ήθελα απλά μια δουλειά για να μπορέσω να επιβιώσω τώρα όμως νιώθω τόσο εγωίστρια όταν σκέφτομαι έτσι. Έχω τόσα πολλά σχέση με κάποιους άλλους. Άλλοι ζούν στο πόλεμο, έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι άστεγοι κτλ Δε θέλω να βρω μια δουλειά για να βγάζω το πόστο ζειν και να είμαι μια άχρηστη ύπαρξη. Θέλω ένα επάγγελμα που να μου επιτρέπει να προσφέρω κάτι σημαντικό στη κοινωνία. Όμως βάσει των ικανοτήτων μου και των μαθησιακών μου επιδόσεων δεν είναι και πολύ εφικτό. Εκτος από τα κενά που έχω και δύσκολο να τα αναπληρώσω έχω και μαθησιακές δυσκολίες ( Δυσαριθμησία) Δικαιώθηκα κατά κάποιο τρόπο πρόσφατα όταν έμαθα πως πάσχω από δυσαριθμησία και χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια στα μαθηματικά γιατί με “κατηγορούσαν” για τεμπελιά με αποτέλεσμα να τεμπελιάσω και να επεκτείνω το πρόβλημα μου. Το κακό είναι ότι σε δυο χρόνια θα πρέπει να δώσω πανελλήνιες και δε θα είναι τόσο εύκολο για μένα να επιτύχω τις σχολές που θέλω. Οι περισσότεροι άνθρωποι μου λένε να μην βάζω υψηλούς στόχους γιατί θα στεναχωρηθώ όταν δε μπορέσω να τους επιτύχω.. Αλλά πραγματικά δε ξέρω αν αξιζει πλέον να ζω για εμένα γιατί όλοι κάποτε παιθενουμε όποτε ποιος ο λόγος ύπαρξης μας αν δεν προσφέρουμε κάτι σημαντικό στο ανθρώπινο σύνολο..