Λοιπον το Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας της Έμμα Ρέγες είναι δυνατό μέσα απο τη βιωματική ματια ενος κοριτσιού που περνάει άθλια παιδικά χρόνια, στην Κολομβία σε ενα μοναστήρι οπου μαζί με την αδερφή της, τις είχε αφήσει η οικογένεια της, ζωγράφιζε εκεί και συνέχισε και όταν δραπέτευσε, έφυγε μην έχοντας δει ποτε της τρένο αυτοκίνητο και ξαφνικα αρχισε να τρέχει και σκαρφάλωσε στο τρένο κι έφυγε. Έζησε μια ζωή μετακινούμενη ζωγράφος, παντρεύτηκε έναν γλύπτη και αυτά ολα είναι οι επιστολές προς τον φιλο της οπου του διηγούνταν τι πέρασε τότε. Αυτό που κράτησα είναι η δίψα της για ζωή, πως ενώ ζούσε έγκλειστη εκεί και δεν είχε επαφη με τον εξω κοσμο, κατάφερε να απελευθερωθεί και να εξελιχθεί σε σπουδαία καλλιτέχνη. Πως κάποιος μπορεί να απελευθερωθεί και να οδηγήσει τη ζωή του εκεί που πραγματικά θέλει. Στο άλλο [Τα σπλάχνα, Νίκος Ξένιος] ο ήρωας ο Άλκης ειναι φασίστας καθώς το βιβλιο ξεκινά απο τον εικοστό αιωνα μέχρι τις αρχές του επόμενου με ολα τα σημαντικά ελλαδικά και ευρωπαϊκά γεγονότα εκείνης της εποχής. Τον βλέπουμε να βαθαίνει όλο και πιο πολύ μέσα στα σκοτάδια του φασισμού, παρα την ανοδο του σε καταξιωμένη θέση (πανεπιστημιακός) αποκτάει οικογένεια, όμως ολα αυτά για εκείνον αποτελούν ασάφειες. Νιώθει ακόμα οτι θέλει να εντρυφήσει εντός του και ταξιδεύει στη Γαλλία οπου εκεί θα γνωρισει ακόμα πιο ακραιας ιδεολογίας ανθρώπους, θα γίνει φίλος τους, Εκδηλωνει ομοφυλοφιλικές και αυτοκτονικές τάσεις, πραγματα που ο ίδιος τα απαγόρευε στον εαυτό του κι έπειτα με το να τα πραγματώνει βίωνε μια υπέρβαση του εαυτού του. Αυτό ειναι λοιπον το ταξίδι του Άλκη μέχρι και το τέλος του, ωραία γραμμένο θα έλεγα σκηνοθετική βουτιά στον ψυχολογικό υπόκοσμο του ήρωα και τον δικο μας. Ποσο βαθιά μπορεί να φτασει κανεις και πως θα το καταφέρει όλο αυτό?
