Έχεις απόλυτο δίκιο ότι οι συνθήκες της άσκησης είναι απαράδεκτες. Παίζει, βέβαια, πολύ σημαντικό ρόλο σε τι δικηγορικό γραφείο θα κάνεις άσκηση.Θα διαφωνήσω μαζί σου ως προς το εξής : γράφεις " είμαι άτομο.... που δεν του αρέσει να καταφεύγει σε πρακτικές γλειψίματος και γλοιώδους εν γένει συμπεριφοράς." Με συγχωρείς αλλά η ευγένεια δεν συνιστά ούτε γλύψιμο, ούτε γλοιώδη συμπεριφορά και είναι απολύτως απαραίτητη για να κάνεις τη δουλειά σου. Όταν έρχεσαι σε συναναστροφη με δημοσίους υπαλλήλους καλείσαι να αντιμετωπίσεις κάθε καρυδιάς καρύδι και να ζητήσεις από τα πιο αυτονόητα μέχρι και χάρες. Η δική μου εμπειρία μου έχει δείξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η ευγένεια σώζει. Όταν σου λέει "πήγαινε εκεί που καταθέτουμε στους μουντρούχους και μπες απ το πορτάκι σε ώρα αιχμής να ρωτήσεις κάτι άσχετο", πας γλυκιά και χαμογελαστή με ύφος ελαφρώς απολογητικο, ζητάς 1000 συγνώμη για την ενόχληση, πετάς και ένα "ξέρω ότι είναι και η ώρα δύσκολη αλλά μου ζήτησε ο κύριος τάδε να έρθω οπωσδήποτε και να ρωτήσω το τάδε ", ούτως ώστε να δείξεις ότι αφενός κατανοείς ότι πήγες σε δύσκολη ώρα, αφετέρου ότι ο δικηγόρος έχει την ευθύνη που σε έστειλε και όχι εσύ, και στο τέλος τους ευχαριστείς κιόλας πολύ για την εξυπηρέτηση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνει αυτό που θέλεις. Τώρα σχετικα με τη σύγκριση νομικής και παιδαγωγικου που γίνεται πιο πάνω, να πω ότι ένας δάσκαλος έχει σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες ανελίξεις. Το πολύ πολύ από δάσκαλος να γίνει κάποια στιγμή, λίγο πριν τη σύνταξη, διευθυντής. Ο απόφοιτος νομικής πέρα από το γεγονός ότι έχει πρόσβαση στο δικαστικό σώμα, όπως αναφέρει και η εξομολογουμενη, μπορεί να πεινάει, μπορεί όμως να γίνει και πλούσιος ή έστω να βγάζει πάρα πολύ καλά χρήματα. Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Λέω ότι μπορεί να γίνει. Ο δάσκαλος μια ζωή στην ίδια στάσιμη κατάσταση θα μείνει.
