Λοιπόν δεν ξέρω αν έχει πάρει το αυτί σας το εξής πείραμα (παλιά ιστορία) : Κάποτε λοιπόν είχαν κλείσει μερικά ποντικάκια σε ένα κουτί με δυο διαδρόμους. Τα ποντικάκια τους δοκίμασαν και τους δυο. Στον έναν έπρεπε να περάσουν από δυο πορτούλες. Όταν τις περνούσαν στη μια τα χτυπούσε χαμηλό ηλεκτρικό ρεύμα που προκαλούσε ελαφρύ πόνο. Περνώντας από την δεύτερη πορτούλα μπαίνανε σε ένα χώρο με δυσάρεστη για εκείνα θερμοκρασία. Μετά βγαίνανε πάλι στην αφετηρία. Στον δεύτερο διάδρομο δεν συνέβαινε απολύτως τίποτε, περνούσαν και έβγαιναν. Μαντέψτε σε ποιόν διάδρομο επιλέγανε να περάσουν την ώρα τους. Άς μιλήσουμε για ανθρώπους. Όσο δεν μας αρκεί ο εαυτός μας για να περάσουμε καλά, βρισκόμαστε στην ανάγκη να πάρουμε ό,τι βρούμε. Αν πέσουμε σε κάτι "καλό" (με την έννοια του συνηθισμένου, του αδιάφορου) αργά ή γρήγορα θα μας τραβήξει κάτι που θα μας κάνει να νοιώσουμε "ζωντανοί". Αυτό το κάτι αν είναι κακοποιητικό, ωστόσο δεν το επιλέξαμε με αυτό το κριτήριο. Θα μας άρεσε πολύ περισσότερο να έχουμε κάτι καλό στη ζωή μας που όμως να μην είναι μονότονο. Πόσο συχνά όμως συναντούμε έναν τέτοιον άνθρωπο, και θα είμαστε κατάλληλοι ο ένας για τον άλλον; Φτιάξτε την ζωή σας όπως σας αρέσει, δημιουργήστε τις δικές προσωπικές περιπέτειες και δεν θα χρειαστείτε ποτέ ξανά κάποιον για να σας κάνει να νοιώσετε ζωντανοί. Καθώς και δεν θα συμβιβαστείτε με κάποιον/κάποια χωρίς χαρακτήρα που θα σας γεμίσει πλήξη και δυσφορία. Δόξα τω Θεό δεν είμαστε ποντίκια κλεισμένα σε ένα κουτί έχοντας σαν μόνη επιλογή δυο διαδρόμους να περάσουμε.