Όλα αυτά τα ξενύχτια για ένα άτομο σε μια οθόνη τα έκανες όντως για το άτομο στην οθόνη; Ήθελες όντως να κοιμηθείς; Θυσίασες κάτι; Άμα ξενυχτάς, ξενυχτάς για 'σένα. Να ξενυχτάς για να δεις το πρώτο φως του ήλιου, να νιώσεις όλη την νύχτα και μετά να συγκρίνεις το χρονικό διάστημα αυτό με όμοιο του μέσα στην ημέρα. Πόσο πιο γρήγορα περνάει το 4 με 10 το απόγευμα; Πόσο πιο αργά περνάει το 7 με 1 το πρωί; Ζούμε πλέον μέσα από ρολόγια; Όχι! Δεν μας άρεσαν ποτέ οι δείκτες του ρολογιού. Κοιτάμε την ώρα στα κινητά μας και πάλι, ξέρουμε ότι θα χάσουμε την αίσθηση του χρόνου χαζεύοντας και γελώντας. Ακόμα και σε μία τάξη, σε ένα αμφιθέατρο σε μία πλατεία. Αλλά ξενυχτάς για τον άλλον ή για 'σένα ή για να πας κόντρα στην μάνα σου που φώναζε από της 1 ή στον πρώην που δεν ξενύχτησε για πάρτη σου και λες έμεινα ξύπνια όλο το βράδυ και λες έμεινε ξύπνια ενώ ξύπνια θα ήσουν εάν κοιμόσουν. Το μυαλό σου θα ήταν εκεί. Οι σκέψεις ενός κοιμισμένου ανθρώπου παραμένουν κοινές με αυτές του ξύπνιου. Εμείς βλέπουμε ξύπνιοι τα όνειρα, τα ζούμε τα όνειρα και κοιμόμαστε και ζούμε τα όνειρα και τρέχουν τα μυαλά μας στα κείμενα που πρέπει να σημειώσουμε/ποστάρουμε/γράψουμε γιατί θα χαθούν. Αποτέλεσμα, μία ξύπνια και ζωντανή κουρασμένη μάζα ατόμων με όνειρα ,ελάχιστη ψυχική ή σωματική δύναμη και μάτια κουρασμένα από οθόνες-μούσες.