Έχω τις ενστάσεις μου για τα όμορφους ανθρώπους εξωτερικά που έλαβαν πολλη αγάπη και εντέλει βγήκαν όμορφοι και εσωτερικά. Παλιά πιστευα ότι είναι πολύ πιο λογικό ένα άτομο που ακριβώς θα έχει φάει απόρριψη να είναι πιο συμπλεγματικο και ένα άλλο που είναι όμορφο, που το μεγαλωσαν με αγάπη να βγει κι ένας καλός άνθρωπος. Και σ'αυτό το σημείο διαπίστωσα ένα ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ, έχει σημασία γι αρχή η ιδιοσυγκρασια του καθενός σε συνάρτηση με την ανατροφή. Ένα παιδί όμορφο, που έχει λάβει αποδοχή αλλά δεν έχει μάθει να σέβεται κανέναν άλλον, τι σημαίνουν ορια κτλ συνήθως είναι επικίνδυνος για τους άλλους και μάλιστα αδικαιολογητα. Υ. Γ. Το σχόλιό σου μου θύμισε εμένα, πριν από μερικά χρόνια. Τώρα είμαι πιο επιφυλακτική και αρχίζω να πιστεύω ότι αν δεν ζεις κάτι απίστευτα ακραία, η πραγματική σου 'προίκα' είναι η ιδιοσυγκρασία σου, αν είσαι τυχερός, το περιβάλλον αφουγκραζεται τις ανάγκες σου και σε βοηθάει να εξελιχθείς.Υ. Γ. Πιστεύω ότι οι καλοί άνθρωποι πάντα έχουν κάτι όμορφο και εξωτερικά, απλά όχι απαραίτητα τα φουλ αρμονικά χαρακτηριστικά. Ότι υπάρχει μια συνέπεια του μέσα με το έξω μας ως ένα βαθμό, ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια.