@Αριάδνη μου Σημασία έχει να κατανοουμε μετά από κάποια φάση γιατί μένουμε σε μια δυσάρεστη κατάσταση ή έστω αδιάφορη για μας ενώ όλο μας το σώμα φωνάζει ΦΥΓΕ. Αλλιώς θα ζούμε κι εμείς στην ουσία για τους άλλους κι ας νομίζουμε ότι ΔΕΝ. :)Στην φωτογραφία όντως αχνοφαινομαι, αν και με μπακατελα κινητό, βρισκω αξιοπρεπή τη λήψη και ήθελα μια αλλαγή. Λογικά θα επιστρέψω στην αγαπημένη νταντά, μιας κι εγώ ταυτίζομαι μαζί της σε μεγάλο βαθμό. :Ρ @Καραβάνα μου,Ευχαριστώ για την επεξήγηση, προτιμώ να ρωτάω και να φαίνομαι χαζή απ' το να μην είμαι σίγουρη για το αν κατάλαβα σωστά αυτό που αναφέρει ο άλλος. :) μεταξύ μας το θέμα είναι να μας συναρπάζει ο άλλος κι εμείς τον άλλον, το να τηρούμε μια κοινή συμφωνία είναι το λιγότερο. Όπως λες κι εσύ είναι επιλογή η μονογαμια που όμως σχετίζεται και με το αν μας ταιριάζει, δεν υπάρχει λόγος να καταπιεζομαστε, αν δε νιώθουμε ελεύθεροι σε μια μονογαμικη σχέση και στη σχέση γενικώς, ας επιλέξουμε κάτι άλλο αλλά υπεύθυνα. Όσο περνάει ο καιρός μου βγαίνει λιγότερη κατανόηση και συμπόνια για τέτοιες αδυναμίες εις βάρος άλλων πάντως. Δεν ξέρω αν είναι εμφανές και στον σχολιασμό μου.@Ασλει :) Θεωρώ ότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να ξεφύγουμε για την εικόνα που δίνουμε έτσι; Ακόμη κι ο τρόπος που μας αρέσει να βλέπουμε τον εαυτό μας σχετίζεται με το τι μας έμαθαν να μας αρέσει, κάπου υπάρχει φαντάζομαι μια δόση αυθεντικοτητας αν ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή. Απλά νομίζω ότι είναι μια βλακεια και μισή να μην αναγνωρίζουμε πόσο ματαιοδοξα, ανασφαλή και αλληλοεξαρτωμενα όντα είμαστε σαν είδος εμείς οι άνθρωποι. Αλλιώς θα χάσουμε και την οποια ευκαιρία για αίσθηση ελευθερίας μπορούμε να βιώσουμε.
