Ανία μου, εν μέρει συμφωνώ και εν μέρει διαφωνώ μαζί σου.Καταρχάς να πω ότι όσο αυτοκαταστροφικο και αν είναι το θύμα μιας κακοποιητικης σχέσης, αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την απαξια της συμπεριφοράς του θύτη. Είναι απαράδεκτο να δίνεται άφεση αμαρτιών σε εκείνον που συμπεριφερεται άσχημα στον σύντροφο του, απλώς και μόνο επειδή ο δεύτερος είχε τη δυνατότητα να φύγει και δεν το έκανε.Δεν θα πρέπει ωστόσο να παραβλέπουμε και το στοιχείο της προσωπικής μας ευθύνης για τις επιλογές μας. Με άλλα λόγια, που ο Χ είναι μαλακας, φταίει αυτός. Που, ενώ μου το έδειξε, εγώ έμεινα μαζί του, φταίω εγώ. Αν θέλεις την άποψή μου, μόνο η αναζήτηση της προσωπικής μας ευθύνης μας βοηθά. Τον εκάστοτε μαλακα δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε. Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να βελτιώσουμε. Γράφεις "συνήθως όταν είσαι σε μια άσχημη κατάσταση, όσο είσαι, δεν το βλέπεις ή δεν το αποδέχεσαι". Έχεις δίκιο. Αυτό που περιγράφεις συμβαίνει συχνότατα. Ποιος όμως ευθύνεται για το γεγονός ότι εμείς εθελοτυφλουμε εκτός από εμάς τους ίδιους; Σχετικά με τις περιπτώσεις που αναφέρεις ( κακοποιητικοι σύντροφοι /γονείς που είναι αξιοσέβαστα μέλη της κοινωνίας κλπ), νομίζω πως η λύση είναι να μην αναζητούμε την έγκριση του κοινωνικού μας περιγυρου για να χωρίσουμε. Δεν έχουμε να πείσουμε κανέναν πως έχουμε δίκιο. Αρκεί να το γνωρίζουμε εμείς. Θα μου πεις δεν είναι εύκολο. Πράγματι δεν είναι. Είναι όμως η μόνη λύση!