Είναι λυπηρό ότι προέρχεται τέτοια εξομολόγηση από ένα τόσο νέο άτομο... Σίγουρα, η ηλικία αυτή δεν είναι για όλους υπέρμετρος ενθουσιασμός και σκέτη ενέργεια. Όλοι μας κάπου κάποτε κουραζόμαστε ή θέλουμε να κλειστούμε λίγο στον εαυτό μας χωρίς να νιώθουμε σε ετοιμότητα ν' απολογούμαστε κάθε φορά που φίλοι ή γνωστοί ή συγγενείς (που μας συνήθισαν αλλιώς) μας ρωτούν τι έχουμε.Αλλά η δική σας περίπτωση φαντάζει ακραία και δεν οφείλεται σε απλή λανθασμένη στάση ζωής. Υπάρχει κάτι βαθύτερο. Θα σας συμβούλευα να κάνετε, πέρα από συνεδρίες με ψυχοθεραπεία, ιατρικές εξετάσεις, ειδικά αν υπάρχει ιστορικό στην οικογένειά σας χρόνιων νοσημάτων. Ξέρω ότι μπορεί ν' ακούγεται παράλογο, αλλά συχνά μια διαταραχή στο ενδοκρινολογικό ή στο νευρικό σύστημα έχει αισθητές επιπτώσεις στα επίπεδα ενέργειάς σας στην καθημερινότητα. Καθετί μπορεί να δοαβρώνει ύπουλα ακόμα και την ψυχολογία σας, μα είστε σε ηλικία που κατά κανόνα τα περισσότερα προλαμβάνοντσι, ακόμα και εάν πρόκειται για καθαρά ψυχολογικό θέμα. Εύχομαι να βρείτε τη δύναμη και την όρεξη για ζωή.