Προσωπικά σκέφτομαι τελείως διαφορετικά από εσάς, ίσως γιατί έχω συνδέσει την αγάπη με την κτητικότητα (αν και σίγουρα όχι με την κτητικότητα που πνίγει τον άλλον). Μακάρι να συνεχίσετε να αγαπάτε με αυτόν τον τρόπο ακόμα και αν μία μέρα σας πει να διακόψετε οριστικά επειδή τελικά θα έχει γνωρίσει τον άνδρα των ονείρων της, έτοιμο να της παράσχει την οικογενειακή ζωή που θέλει. Η συνειδητοποίηση ότι θα έχετε χάσει οριστικά την πρώην σας μπορεί αρχικά να σας έρθει απότομα και να μην είστε τόσο προετοιμασμένος όσο νομίζετε.Κατ' εμέ, εκείνη την τιμά το γεγονός ότι δεν προσπαθεί να σας "παγιδεύσει" στην πατρότητα, εκεί συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Από εκεί και πέρα, όμως, προσωπικά δεν βλέπω γιατί να ξοδεύει κάποιος χρόνο (ακόμα και 1 ώρα την εβδομάδα να είναι) σε συναντήσεις με πρώην (ή και μη), χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό στο μέλλον, δηλαδή σε κάτι ήδη καταδικασμένο να λήξει. Το θεωρώ κάπως αντιφατικό όλο αυτό... Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η δική μου θεώρηση των πραγμάτων και δεν επιθυμώ να αντιπαρατεθώ μαζί σας, παρά να σας παράσχω μια διαφορειτκή οπτική. Θεωρώ ότι για να καλύψει, για παράδειγμα, η πρώην σας την ανάγκη της να δημιουργήσει οικογένεια με κάποιον σύντροφο, θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσει ένα κενό στη ζωή της ώστε κάπως η μοίρα να προνοήσει να της το καλύψει. Για να βρίσκεται μαζί σας, σημαίνει ότι η καρδιά και/ή το μυαλό της δεν είναι πλήρως απελευθερωμένα από εσάς, άρα δεν είναι και αρκετά ανοιχτή σε μια νέα γνωριμία με κάποιον πιο κατάλληλο. Το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για εσάς. Αφού η καρδιά σας είναι απασχολημένη μ' εκείνη, και με τις συναντήσεις σας υποδαυλίζονται τα συναισθήματά σας, είναι πολύ δύσκολο να αφουγκραστείτε νέες ευκαιρίες για να γνωρίσετε μία πιο κατάλληλη σύντροφο που να έχει κοινά σχέδια μ' εσάς. Προσωπικά ξέρω αρκετές γυναίκες που δεν θέλουν παιδιά (και μάλιστα έχουν προνοήσει με μόνιμη αντισύλληψη για αυτό), οπότε όλο και κάποια θα βρεθεί εκεί έξω.Ευκαιρίες υπάρχουν, αρκεί να είστε έτοιμος να θυσιάσετε αυτό που τώρα φαντάζει προσωρινή ευτυχία για χάρη πιο μακροχρόνιων σχεδίων.