Ετοιμαζόμουν να αφήσω σχόλιο για σας Κυρά Δασκάλα (και Παναγιώτη). Σας νιώθω πάρα πολύ, όσο δεν φαντάζεστε. Μακάρι όλοι να σας ακούσουν. Θα πω μόνο το εξής. Φίλε, φίλη, που είσαι νέος/νέα και νομίζεις ότι δεν σε πιάνει βόλι και για άλλους είναι αυτά. Εκτός της ευθύνης προς το σύνολο, που δεν φταίει τίποτα, σκέψου ότι κι εσύ μπορεί να νοσείς από κάτι και να μην το γνωρίζεις. Κι εγώ νοσούσα από καρκίνο και δεν το γνώριζα. Τυχαία το βρήκα! Σκέψου ότι η ζωή είναι ένα δώρο. Δεν είναι κάτι αυτονόητο. Το ξέρω ότι αν δεν κινδυνέψεις να τη χάσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις. Εμπιστέψου αυτό που λέω. Προσέχουμε για να έχουμε. Χωρίς πανικό, αλλά με αίσθημα ευθύνης. Όσο χρόνο κερδίσουμε, τόσο καλύτερα η χώρα θα αντιμετωπίσει αυτή την έκτακτη ανάγκη.