Με την έννοια που το λέει η Caramel έχει δίκιο. Πακέτο πάει, ισχύει.Αυτό που εννοούσα όμως είναι κάπως πιο συγκεκριμενοποιημένο. Οι άντρες, και δη οι Έλληνες, κατά κανόνα (υπάρχουν κι εξαιρέσεις) αναζητούν ένα είδος αντανάκλασης του καλύτερου εαυτού τους στην σύντροφό τους.Αυτό έχει χαρακτήρα κοινωνικό, η σχέση καταξιώνεται από το αν μπορούν και θέλουν να την παρουσιάζουν στον κοινωνικό τους κύκλο. Πώς το έλεγε η Παπαδοπούλου στο επεισόδιο των Απαράδεκτων; Η σύζυγος είναι αντανάκλαση του συζύγου.Έτσι επιζητούν κάποια που να είναι κοινωνικά αποδεκτή, σε ποκύ μεγαλύτερο ποσοστό απο ότι οι γυναίκες τους άντρες (εκείνες έχουν την φενάκη ότι θα τους σώσουν, θα τους αναμορφώσουν, θα τους φέρουν στον ίσιο δρόμο και πάνε και μπλέκουν με ρεμάλια). Με αυτό το κριτήριο, να μην ντρέπονται να τις κυκλοφορήσουν δίπλα τους, κόβονται πολλές. Αν τις θεωρούν (θεωρούν εκείνοι) ξέκωλα, κατίνες, ρεντίκολα, ηλίθιες, βλάχες κλπ κόβονται με συνοπτικές διαδικασίες και τος κρατούν για κρυφό σεξ και ξεπέτες. Επίσης τους ενδιαφέρουν, κι ας μην το πιλυπαραδέχονται, ότι θέλουν φροντίδα, αυτά τα γυναικουλίστικα (μπλιαχ όρος) που έκανα σε παλιές εποχές "για να τους τυλίξουν" τυχαία δεν είναι. Βασίζονται κάπου. Βέβαια χωρίς κάποια έλξη και χωρίς κοινωνική αποδοχή δεν σε πάνε κάπου (και είναι και αυτουποτίμηση να είσαι με κάποιον που πέφτει με κόλπα). Αλλά το τελευταίο, αυτό που πραγματικά κάνει τους άντρες εξυπνότερους στο παιχνίδι των σχέσεων (και αυτό είναι κοινωνικό μαθημένο στοιχείο στο οποίο εμείς πάσχουμε και πρέπει να το διορθώσουμε) είναι ότι η γυναίκα που θα έχουν σοβαρά δίπλα τους θέλουν να είναι ΚΑΛΗ. Κι όσο η γυναίκα μεγαλώνει τόσο η καλοσύνη της (η πηγαία, όχι υποκριτική) εκτιμάται περισσότερο και αποδίδει. Αυτά από την πείρα μου.