Πολλές σκέψεις.Θα σου έλεγα να τους πεις πως νοιώθεις και γιατί. Μπορείς πρώτα να αναφέρεις τα καλά τους στοιχεία και γιατί τους έχεις επιλέξει για παρέα, μετά εξήγησέ τους πως νοιώθεις. Αν σε εκτιμούν και σε σέβονται θα αλλάξουν λίγο την συμπεριφορά τους έτσι ώστε να μην σε χρησιμοποιούν με αποτέλεσμα να βγαίνεις συνέχεια ο χαμένος/η χαμένη. Αν πάλι δεις ότι δεν αλλάζει κάτι, κατέβασε οριστικά ρολά. Δεν υπάρχει λόγος να νοιώθεις ενοχές, δεν είσαι υπεύθυνη για τις επιλογές και την νοοτροπία/ιδιοσυγκρασία τους. Η ζωή είναι από μόνη της πολύ δύσκολη, χρειαζόμαστε δίπλα μας ανθρώπους που να τους στεκόμαστε και να μας στέκονται. Δεν χάνεις "μόνο" εσύ, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι. Προσωπικά μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω πως όταν ένας άνθρωπος παραπονιέται για την ζωή του, δεν σημαίνει ότι είναι και πρόθυμος να την αλλάξει. Μερικοί τα λένε για να τα λένε, και δέκα χρόνια μετά να τους συναντήσεις δεν θα σου πούνε κάτι καινούργιο. Μεταχειρίζονται κακοποιητικά τους άλλους ανθρώπους για να γεμίζουν τις μπαταρίες τους, αυτός είναι και ο λόγος γιατί άνθρωποι που κλαίγονται συνέχεια και κακομοιριάζουν δεν μπορούν να κάνουν γνωριμίες και να αποκτήσουν φίλους. Ανήκω στους ανθρώπους που δυσκολεύονται πολύ να αποστασιοποιηθούνε συναισθηματικά, γι' αυτό προσπαθώ να προσέχω ακόμη περισσότερο. Μια γνωστή μου που εργάζεται σε καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες και ήταν υπεύθυνη για τις περιπτώσεις "φαντάσματα" (δηλαδή τις γυναίκες που πάνε κι έρχονται διαρκώς δίχως να χωρίζουν ποτέ) αρρώστησε βαριά και παραλίγο να την χάσουμε. Κάθε φορά άκουγε τις ιστορίες και τα παράπονά τους και τις στήριζε ψυχολογικά μόνο και μόνο για τις βλέπει ξανά και ξανά να επιστρέφουν στους άντρες τους και πάλι από την αρχή. Να προσέχεις τον εαυτό σου και όταν βλέπεις ότι κάτι σου κάνει κακό και δεν το αντέχεις, ξέκοβε με τρόπο που να καταλαβαίνουν οι άλλοι το γιατί. Αυτή θα είναι και η τελευταία σου προσφορά, κι αν θέλουν ας την αξιοποιήσουν.