Το βασικό είναι όντως να θέλεις να το ξεπεράσεις. :) Είσαι είκοσι χρόνων, πιστεύεις ότι ένα άτομο που αποφάσισε να σε χωρίσει με αυτών τον τρόπο πρέπει δηλαδή να είναι καθοριστικός για σένα; Δεν σε μειώνει όλο αυτό; Κάτσε και σκέψου. Αφού την αναλυση των όσων νιώθεις και γιατί αυτή η ιστορία σου έχει κάτσει τόσο βαριά, δε θα τη γλιτώσεις! :DΤο λεμόνι άνωθεν που λέει ότι αυτή η ιστορία είναι συνηθισμένη, έχει δίκιο να ξέρεις, αυτό δεν αναιρεί ότι ο καθένας βιώνει σαν μοναδικά τα δικά του συναισθήματα ή ότι για σένα δεν ήταν η πρώτη σου φορά. Αλλά, το έχει περάσει τόσος και τόσος κόσμος, και επιβίωσε, είναι καλά και έμαθε κάπως καλύτερα τον εαυτό του. Άλλοι βέβαια αποφάσισαν να κάνουν σημαία κάτι τέτοιο γιατί κάπου βαθειά δεν πιστεύουν ότι είναι για κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο και θέλουν να κρατάνε το δράμα μέσα τους ζωντανό.Υ. Γ. Ήθελα να μην το πω, αλλά θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει και χειρότερα, αποδείχτηκε απαράδεκτος και είναι, αλλά δεν υπήρξε σαδιστής. Το πρόβλημα περί έλλειψης είναι καθαρά δικό του, όποιος νιώθει πληρότητα με τον εαυτό του δεν παίζει παράλληλα με πολλές δίνοντας εντυπώσεις περί αποκλειστικής "φάσης" ή τάζοντάς την.
