Ακριβώς. Όχι μόνο τα παιδιά. Όλη η οικογένεια... Να σας πω την αλήθεια κι ο δικός μου άνθρωπος αυτό το στυλ είχε στο πατρικό του. Αλλά με μένα δεν είναι έτσι. Καθόλου έτσι. Του έχω καταρρίψει από την αρχή της σχέσης μας σχεδόν όλα τα πατριάρχικα στερεότυπα γιατί δεν επέτρεψα ποτέ να μου τα επιβάλλει. Όταν έχεις επιχειρήματα κι ο άλλος δέχεται να σε ακούσει, τότε μπορείτε να τα βρείτε κάπου στη μέση. Ναι, και σιδερωνει και μαγειρεύει και σκουπιζει κι όλα. Στο σπίτι μας. Στο πατρικό του ας κάνει ό, τι θέλει, δεν με επηρεάζει αμεσα. Εμείς οι δύο βέβαια έχουμε ερωτική σχέση και η σύνδεση μας είναι αρκετά διαφορετική από την οικογενειακή σχέση. Σε πολλές περιπτώσεις, τα παιδιά αγνοούν παντελώς τη μητέρα ακόμα κι αν εκείνη ζητάει τα αυτονόητα. Κι αυτό επειδή η μητέρα είναι αρκετά πιο δύσκολο να αποστασιοποιηθει από το σπίτι. Πχ αν εγώ σαν γυναίκα χαλιέμαι με το να κάνω όλες τις δουλειές, χωρίζω τον σύντροφο μου και φεύγω. Αν μια μητέρα πιέζεται, δεν μπορεί να τους παρατήσει όλους εξίσου εύκολα. Τη σημασία της συμβολής όλων των μελών μιας οικογένειας στις οικιακές εργασίες, τις μαθαίνεις στα παιδιά από μικρά όχι στα 20. Κι εφόσον υπάρχει κοινή γραμμή πλεύσης με τον σύζυγο. Γιατί δεν είναι μόνο δική της ευθύνη η ανατροφή των παιδιών. Ο πατέρας έχει ενεργό ρόλο σε ο, τι αφορά το σπίτι και τα μέλη της οικογένειας. Ούτε συμπληρωματικο ούτε διακοσμητικό ούτε συντονιστικο ούτε καθοδηγητικο.
