Αλήθεια σου άρεσε Λιλίκα; Εμένα δεν μου πιάστηκε να σου πω την αλήθεια, νυστάζω φριχτά (:Ωχ ωχ ωχ, του έδωσες και κατάλαβε, ε; Προσωπικά ήμουν ριψοκίνδυνη σε πράγματα που έκανα, σαν μην πέρασε ούτε μέρα δηλαδή χαχαχχ. Έκανα ας πούμε σε αυτήν περίπου την ηλικία μόνη μου ένα πολύ μεγάλο ταξίδι για να πιάσω δουλειά σε ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου. Με το ποτό δεν το είχα ποτέ και ούτε δοκίμασα ποτέ ουσίες, ήθελα να είμαι 100% εκεί σε ό,τι κι αν έκανα. Αργότερα ασχολήθηκα λίγο εθελοντικά με εξαρτημένους και πιστεύω ότι αν έμπαινε μια τέτοια εθελοντική δραστηριότητα σαν μάθημα στα σχολεία, πολλά παιδιά δεν θα τα αγγίζανε με τα χέρια τους. Δεν θα χρειαζόταν ούτε νουθεσίες ούτε τίποτε. Κι εμείς σαν γονείς αν δείχνουμε στα παιδιά μας τον τρόπο να ζούνε περιπέτειες, κινδυνεύουν λιγότερο να τις ψάχνουν σε επικίνδυνα μονοπάτια. Όχι πως υπάρχει βέβαια ποτέ 100% σιγουριά, έχει να κάνει και με το παιδί το ίδιο. Αλλά αν έχουμε μάθει (από τους γονείς ή από τον εαυτό μας) τον τρόπο να ζούμε συναρπαστικά χρησιμοποιώντας δημιουργικά την φαντασία μας, είμαστε σε σχετικά σίγουρο δρόμο.Εμείς πάντως ήμασταν κατά καιρούς Ινδιάνοι που διαβάζανε στην σκηνή τους παραμύθια του Άντερσεν με φακό. Δεν μπορούσαμε να έχουμε μεγάλα φώτα ανοιχτά γιατί καραδοκούσαν οι καουμπόηδες. Η σκηνή ήταν βέβαια στημένη στο παιδικό δωμάτιο χα χα χα χα και τι εννοείς τι σχέση έχει ο Άντερσεν με τους Ινδιάνους;;(:
