Ένας άνθρωπος που "δεν ήξερε τι ήθελε" όσο "είχατε κάτι" (τι κάτι; αγροτοτουριστικό συνεταιρισμό; κονσόρτιουμ επιστημονικής συνδιαλλαγής πληροφοριών; πήδημα μια φορά την εβδομάδα;) ήξερε πάρα πολύ καλά τι ΔΕΝ ήθελε. Εσένα κι αυτά που διέβλεπε ως δυνατότητα προσφοράς κι αποτίμηση προσωπικού οφέλους. Άνθρωποι σε τέτοια χλιαρή φάση χωρίζουν για να ψάξουν μια καλύτερη προοπτική (για τα δικά τους δεδομένα, δεν λέει κάτι για σένα αυτό) πιο έξω. Αυτοπαραμυθιάζονται ότι αξίζουν πολλά, έχουν δυνατότητες, θα διεκδικήσουν, θα κάνουν, θα ράνουν, τελικά δεν βρίσκουν αυτά που ονειρεύονταν και "απ'το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα".Εκτίμησαν δηλαδή τελικώς, αλλά αυτό που έπρεπε να έχουν εκτιμήσει εξαρχής. Το ότι δεν το εκτίμησαν εξαρχής οφείλεται στην ανωριμότητα και την έλλειψη αυτογνωσίας. Είναι πάρα πολύ ανθρώπινο (σάμπως κι εσύ που ρωτάς έχεις αυτογνωσία; αμφίβολο) αλλά και πάρα πολύ θλιβερό. Το τι θα αποφασίσεις έχει να κάνει με το πόσο μπορείς να αξιοποιήσεις κάθε περίσταση εις όφελός σου πραγματικά ή να αφεθείς να επαναληφθεί το μοτίβο παθητικά. Τον εγωϊσμό άσ'τον απ'έξω, δεν είναι εκεί που πρέπει να επικεντρωθείς. Αλλού πρέπει.