Αυτό που λες δεν είναι παράλογο. Είναι ανθρώπινη φύση.Ο ερωτισμός τρέφεται με το αναπάντεχο και την έξαψη, ενώ η μονιμότητα τρέφεται με την ασφάλεια και το προβλεπόμενο. Επομένως για την ευρεία πλειοψηφία ανθρώπων ο συγκερασμός επιτυχημένης αποκλειστικής σχέσης με ζωντανό το ερωτικό στοιχεία δεν υφίσταται. Σε μια σπασμωδική προσπάθεια να ξανανιώσουν ζωντανοί και ποθητοί στρέφονται σε αυτά που αναφέρεις. Και πράγματι (όσο παράδοξο κι αν φαίνεται εν πρώτοις) ο ωφελημένος μοιάζει να είναι ο μόνιμος σύντροφος, γιατί ο άλλος αποκτά κέφι, ευεξία, μεγαλύτερη υπομονή, καλύτερη ανταπόκριση στην καθημερινότητα. Οι ψυχολόγοι διευκρινίζουν ότι αυτό γίνεται επειδή χαμηλώνουν οι προσδοκίες: ξαφνικά δεν υπάρχει η απαίτηση ο σύντροφος να τα κάνει όοοοοοοοολα και να συμφέρει. Δίνουν μερικούς ρόλους στον τρίτο της παρέας, κι έτσι χαλαρώνει η πίεση για τους πρώτους δύο. Βέβαια αυτό όλο παρόλο που είναι λογικό και ευεξήγητο μας χαλάει το παραμυθάκι του happily ever after, καθώς επίσης μας αφήνει και με τη γεύση της κοροϊδίας. Γι'αυτό ακριβώς το λόγο υποτίθεται ότι έχει ανθίσει η τάση για ethical non monogamy (polyamory) όπου κανένας δεν ξεγελάει και δεν κοροϊδεύει κανέναν. Βέβαια αυτά για να λειτουργήσουν θέλουν μεγάλη συνειδητοποίηση και αυτογνωσία, καθώς και κάπως αποστασιοποιημένη στάση εκ μέρους των συμμετεχόντων. Όσοι μπορούν, ίσως βρουν μια λύση. Σίγουρα είναι μοντέλα σχέσεων που θα έχουν μεγαλύτερη ορατότητα στο μέλλον.