Ωραία εξομολόγηση ! Κι εγώ δύο άτομα δεν μπορώ να ξεχάσω..Αντίστοιχα μια δασκάλα που μας έκανε αρχαία... Φαινόταν απρόσιτη όμως με συμπάθησε και με βοήθησε πολύ όταν σα παιδί είχα κάποια προβλήματα. Το μόνο που έμαθα καλά από εκείνη είναι πως δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε. Η άμυνα που βγάζουμε προς τα έξω για να μη πληγωθουμε μας κάνει να φαινόμαστε απροσιτοι, στριμμένοι και αγέλαστοι. Όμως στο βάθος έχουμε μια ψυχή που λαχταρά αγάπη κι αν κάποιος μας ξεκλειδώσει τη λαμβάνει άπειρα χωρίς αντάλλαγμα....Ο δεύτερος ήταν ο καθηγητής που με έκανε να αγαπήσω την τεχνολογια. Και πως να τη μετατρέπω για καλό .. γιατί μπορείς πολλά "κακά" και στραβά να κάνεις με αυτήν... και πως να μη γίνω "Καμμένος" εγκέφαλος από κώδικες..και να μην εθιστω σε αυτό. Γιατί εύκολα εθιζεσαι. Και πως να μην εθιζεσαι γενικότερα στο κάθε τι..Ο τρίτος άνθρωπος είναι αυτός που μου έδειξε πως "ωπα κοπελιά" δεν είσαι το επίκεντρο του κόσμου. Δεν είναι μόνο τα δικά σου προβλήματα σοβαρά. Υπάρχουν και σοβαρότερα. Σταματά να κλαιγεσαι και δες πέρα απ' τη μύτη σου.. κι όμως ναι.. αυτός ο άνθρωπος με ξύπνησε.. Φιλια και καλή δύναμη και σε εσενα