Oι άνθρωποι κάνουν μια αποτίμηση ωφέλειας στις κοινωνικές τους σχέσεις: σε τι μου κάνει καλό ο απέναντι; Ως γενικότερη πολιτική αντίληψη υπάρχει ως Ωφελιμισμός στον 18ο αιώνα (ποιές πράξεις θα πετύχουν την μέγιστη δυνατή ωφέλεια με τις μικρότερες δυνατές ζημιές για το σύνολο)Αυτό μου περιγράφεις κι ισχύει (πάντοτε ίσχυε). Ο άνθρωπος που έχει λοιπόν έντονη προσωπικότητα "επιβάλλει" τα θετικά του ως assets, ως κάτι που θα επιφέρει μεγάλη ωφέλεια στον άλλον, ώστε να γίνει αποδεκτός από μια παρέα. Οι όμορφες προσπαθούσαν λοιπόν να πλασάρουν αυτό. Κάνε παρέα γιατί θα κάνεις οφθαλμόλουτρο, γιατί ξεκουράζεται το μάτι σου πάνω μου, γιατί κάνοντας παρέα με μένα σε βλέπουν κι εσένα θετικά αφού σε αποδέχομαι εγώ, γιατί ανήκω στο "κουλ γκρουπ" κλπ. Άλλοι άνθρωποι, με άλλα δυνατά σημεία, πλασάρουν τα δικά τους δυνατά σημεία. Όταν ήμασταν παιδιά δεν υπήρχε ο Μιχαλάκης που είχε ας πούμε walkman και ακούγαμε κι οι άλλοι μουσική έτσι, ή η Tασούλα που ήξερε να φτιάχνει γρανίτα και τρώγαμε όλοι, ή ο Βαγγέλης που έπαιζε τόσο καλό μπάσκετ που όλοι τον ήθελαν στην δική τους ομάδα για να νικάνε;Κάπως έτσι είναι κι αυτό. Βρίσκουμε το δυνατό μας σημείο, το ενισχύουμε όσο δεν πάει άλλο, και το "πουλάμε" στους άλλους. Όχι ψεύτικα, επειδή όντως αξίζουμε! (Κι έτσι φτιάχνουμε και μια γ@μ@τη αυτοπεποίθηση που μας τρέχει από τα μπατζάκια και δεν μας πιάνει κανείς!)
