Αυτο που εχω να πω ειναι οτι λυπαμαι πολυ που η μητερα σου δεν ητν υποστηρικτικη και επρεπε να τα περασεις ολα αυτα. Η βια δεν χρειαζεται να ειναι σωματικη αλλα ειναι και ψυχολογικη. Επισης, ταυτιζομαι μαζι σου γτ κ γω περασα πλ εκφοβισμο στο σχολειο. Ημουν ενα υπερκινητικο κοριτσι κ ειχα μαθησιακες δυσκολιες.Αλλαξα 3 σχολεια μεχρι να καταφερω να τελειωσω τ σχολειο. Το μισουσα. Καταφερα κ μπηκα παρα τις μαθησιακες μ δυσκολιες σ μια καλη σχολη. Οι γονεις μου δεν ητν υποστηρικτικοι,μου φωναζαν κ ασκουσαν λεκτικη κ ψυχολογικη βια.Πιστευα οτι για να δεχομαι μια τετοια συμπεριφορα απ ολους τοτε την αξιζω!! Ομως ημουν παιδι κ δν ηξερα.Τελικα στα 25 μου διαγνωστικα με Υψηλης Λειτουργικοτητας Αυτισμο. Παλευω καθημερινα για πραγματα που σ αλλους ειναι αυτονοητα.Πχ οι δυνατοι ηχοι κ οι μυρωδιες μπορει να με αποσυντονισουν.Στην πρωτη μου δουλεια σε εταιρεια με ανοικτα γραφεια αρα πλ βαβουρα, εφυγα μετα απ 6 μηνες. Δεν ηξερα γτ δεν μπορω να αποδωσω. Τελικα μετα απ μερικους μηνες πηρα αυτην την διαγνωση. Τωρα ψαχνω τι μπορω να κανω ως δουλεια κ τι με κανει ευτυχισμενη.Σου ευχομαι να βρεις την ψυχ.υποστηριξη π χρειαζεσαι για να σου κλεισουν οσο ειναι εφικτο οι πληγες του παρελθοντος,γιατι αξιζεις να ζεις μια ευτυχισμενη ζωη! Εισαι πολυ δυνατο ατομο να το ξερεις! Καλη συνεχεια!