Είπα να μην γράψω κατεβατό προηγουμένως caravan. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς που να νομίζει ότι είχανε εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι σπίτια με όλα τα κομφόρ. Σκέφτομαι όμως καμιά φορά πως θα ερχόμασταν στα ίσια μας αν αναγκαζόμασταν να ζήσουμε έστω και μια εβδομάδα κάτω από τις συνθήκες εκείνων των καιρών. Ακόμη καλύτερα να μας έπιανε έστω και μόνο ένας πονόδοντος για να δεχτούμε τις θεραπευτικές μεθόδους εκείνης της εποχής. Και όταν μιλάμε μάλιστα για καιρούς πολέμου τι να πω πια. Γυναίκες γεννούσανε μονάχες σε σπηλιές και δεν βγάζανε άχνα υπό τον φόβο του εχθρού που ίσως να καραδοκούσε εκεί γύρω και να είχε στήσει ενέδρα. Κουβαλούσαν τραυματίες μέσα στα χιόνια και καμιά φορά τους ίδιους τους γιούς, κάποιοι πέθαναν κατά την μεταφορά τους. Αναγκαζόντουσαν να τους θάψουν με τα γυμνά τους χέρια και βάζανε σημάδι πέτρες για να τους ξαναβρούνε μετά τον πόλεμο. Τι να πρωτοπεί κανείς για εκείνα τα χρόνια, και ποιά συμπεράσματα να περιμένουμε. Κι αν μιλάμε για καθημερινότητα, σήμερα μας χαλάει το πλυντήριο και φρικάρουμε. Ναι ο κόσμος προχωράει και αυτό είναι το σωστό, αλλά ας μην ξεχνάμε τι θυσίες κάνανε και τι περάσανε άλλοι πριν από εμάς. Είναι το λιγότερο που τους χρωστάμε.