Κατ'αρχάς με το καλό το μωράκι σας. Δυστυχώς η στάση του αυτή δεν είναι "απαράδεκτη" απλώς όπως θα σχολιάσουν οι υπόλοιποι. Αλλά απορρέει από βαθιά δυσαρέσκεια κι απογοήτευση του συντρόφου σου, που σχετίζεται με τον εαυτό ΤΟΥ και την επιλογή να σε ακολουθήσει στο εξωτερικό! Του "χάλασε" η αυτοπραγμάτωση. Κι αν αυτό δεν φτιάξει (να νιώσει ότι κάνει αυτά που θα τον φέρουν κοντά στο δικό του όραμα επαγγελματικής επιτυχίας) δεν θα δείτε και προκοπή. Θα στο χτυπάει μια ζωή...Επικεντρωθείτε εκεί λοιπόν προτείνοντας/θέτοντας στόχους, ΠΡΙΝ γεννήσεις, επειδή αφού γεννήσεις και για τα επόμενα 3 χρόνια θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε (και θα εκνευρίζεστε μεταξύ σας λόγω ευθύνης). Το παιδί δεν είναι συγκολλητική ουσία του ζεύγους.Καλό θα ήταν να κάνεις τη συζήτηση μαζί του σε ήρεμο τόνο, κάποια καλή στιγμή ΟΧΙ ως παράπονο αλλά ως κατανόηση στο πρόβλημά του. Και σε άλλη στιγμή να ενημερώσεις -αν δεν το ξέρει, που αμφιβάλλω- ότι έγκυες γυναίκες δεν τις συγχύζουμε, δεν κάνει, κινδυνεύει η κύηση με επιπλοκές. Καλή δύναμη!