Αν πιστεύουμε ότι μόνο τα νομοθετημενα πανανθρωπινα δικαιώματα αρκούν για να θεωρουμαστε ελεύθερα όντα, είμαστε οικτρά γελασμένοι. Μεγαλύτερη φυλακή από αυτή του μυαλού δεν έχει. Η κοινωνία μας λειτουργεί διαχρονικά με γραπτούς, αλλά και με πιο σημαντικούς αγραφους κανόνες, οι οποίοι επηρεάζουν καθοριστικά τη ζωή μας. Χίλια δυο καλούπια συναντάμε από τη γέννηση μας και καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας. Πρέπει να πάρεις πτυχίο, πρέπει να δουλέψεις, πρέπει να βρεις έναν σύντροφο, πρέπει μέχρι τα 30 να έχεις παντρευτεί, πρέπει να έχεις κάνει τουλάχιστον ένα αν όχι δύο παιδιά μέχρι τα 40. Και μετά; Είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να πετύχουν όλα αυτά με τέτοια ακρίβεια, όπως ακριβώς μας ζητάει ο κοινωνικός μας περίγυρος; Κι αν μπορούν όλοι, άραγε το θέλουν κιόλας; Η απάντηση είναι όχι. Αν κάτι απ όλα αυτά δεν έχεις υλοποιήσει εντός των χρονικών ορίων που, ξαναλέω, σιωπηρά έχει θέσει η κοινωνία, ξαφνικά χάνεις της γη. Τα θεμέλια τρανταζονται πρώτα από το μέσα μας. Αισθάνεσαι ανεπαρκης, αισθάνεσαι αποτυχημένη, αισθάνεσαι περιθώριοποιημενη... Και ξαφνικά δυσλειτουργει όλη η καθημερινότητα σου. Δεν είσαι αυτό που περιγράφεις... Να είσαι περήφανη γι αυτά που κέρδισες και να θέτεις νέους στόχους κάθε μέρα που περνάει. Δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν για την ίδια σου τη ζωή. Μόνο τότε θα είσαι πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος.
