Ζακλίν μου, είναι! Παθαίνεις μια κανιβαλιστική έξαψη με το παιδί ή τουλάχιστον εγώ το παθαίνω. Θέλω να το φάω, να το ζουλήξω, να το σφίξω, να το βάλω μέσα στην ψυχή μου, στο είναι μου, είναι κομμάτι από το σώμα μου! Και γι'αυτό παθαίνουμε παράκρουση και μας πιάνουν κάτι περίεργες υπερπροστατευτικότητες και κάτι πείσματα να κάνουν αυτό ή το άλλο, και κάνουμε όνειρα για το πώς θα ζήσουν τη ζωή τους, και κλαίμε με τα δάκρυά τους, και γελάμε με τα γέλια τους. Στα μάτια του παιδιού ξαναγινόμαστε κι εμείς παιδιά, γινόμαστε για μία ακόμη φορά η υπόσχεση του καλύτερου εαυτού μας. Και μετά νιώθουμε τα λάθη μας και φασκελωνόμαστε, και δαγκωνόμαστε, κι όλο πάλι από την αρχή. Ααααα αν μου το λέγαν ότι είναι roller coaster θα τους έλεγα να κρατήσουν το εισιτήριο. Όμως τώρα πέφτω με φόρα κάτω απότομα και ξανασηκώνομαι με τρομερή ταχύτητα, και φοβάμαι, και ιδρώνω, και ανάβω, και γελάω, και γουστάρω!!!