Ταυτίστηκα σε διάφορα σημεία της Εξομολόγησης σου. Χωρίς το κομμάτι της κατάθλιψης που αναφέρεις στην αρχή. Έτσι έβλεπα φίλους να τελειώνουν τις σπουδές τους (ή κάποιους συμφοιτητές αντίστοιχα), να προχωράνε στο ζωή τους και εγώ να πασχίζω ακόμα. Δουλειές δεν παίζανε τότε (με όλα όσα συνεπάγεται αυτό), φρικαρισμένος που έφτασα 27-28 και ήμουν «εγκλωβισμένος» σε καταστάσεις. Να σκέφτομαι ότι περνούν τα χρόνια και δεν κάνω τίποτα, πως έχω ήδη χάσει χρόνο που δε θα αναπληρώσω και άλλα τέτοια καλά. Ακόμα και την πρώτη μου σχέση την έκανα σε μεγάλη ηλικία.Περνώντας τα χρόνια άλλαξε το σκηνικό. Πέρασα τα 30 και είδα ότι… δεν έγινε και τίποτα φοβερό. Δε χρειαζόταν να κάνω αγώνα δρόμου για να καλύψω κενά του παρελθόντος, αλλά ακόμα και όταν κατάφερα να «τρέξω», δε με περιμένει και κανείς στον τερματισμό για να τον προλάβω. Δεν ήταν και όλα ρόδινα σε καμία περίπτωση (ούτε και τώρα είναι), ακόμα και τώρα με βασανίζει μερικές φορές η σκέψη ότι κάποια πράγματα τα έζησα/ζω ετεροχρονισμένα. Τις τρώω τις φρίκες μου πού και πού, μη νομίζεις. Αλλά αυτή η λογική ότι δεν έγινε και τίποτα και πως δε μπορώ να αλλάξω τα πράγματα έτσι κι αλλιώς κάπως με ηρέμησε. Μάλιστα έχω τώρα την όρεξη να κάνω πράγματα περισσότερο από ποτέ. Να διευκρινίσω ότι αυτή είναι η δική μου ιστορία, αλλά για να προσπαθήσω να το κάνω γενικότερο θα πω το εξής: τα δεδομένα μας πάντοτε θα αλλάζουν. Ακόμα και αν κάνεις όλα όσα ονειρεύεσαι, ακόμα και αν πετύχεις σε οτιδήποτε και αν καταπιαστείς, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι αράζεις πλάτη πίσω στην πολυθρόνα και όλα πήραν το δρόμο τους τώρα. Πάντα κάποιοι τομείς θα πηγαίνουν καλά ενώ άλλοι όχι, πάντα κάτι θα ανατρέπεται, πάντα κάτι θα προκύπτει που ίσως σε κάνει να αναθεωρείς ή θα παρουσιάζεται μια ευχάριστη έκπληξη από το πουθενά κλπ. Ίσως αυτή να είναι και η γοητεία της ζωής μας τελικά.Να κόψω τις φαμφάρες για λίγο και να σου πω ότι στο χώρο που θες να μπεις, δεν ξέρω πώς είναι σε σχέση με την ηλικία που το ξεκινάει κανείς. Δε μου φαίνεται ακατόρθωτο πάντως. Αυτό όμως που ξέρω από προσωπική εμπειρία είναι πως πρόκειται για έναν ιδιαίτερο χώρο με υψηλό ποσοστό ανεργίας ή αντίστοιχα κακοπληρωσιάς για τους ενεργούς. Σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί που ξέρω κάνουν και κάποια συμπληρωματική δουλειά, συνήθως άσχετη με το αντικείμενο (έχει κι άλλες ειδικότητες το θέατρο, αλλά από τα συμφραζόμενα υποψιάζομαι ότι σε ενδιαφέρει η υποκριτική). Υπάρχει μεγάλη προσφορά και ο ανταγωνισμός είναι ανάλογος. Θα χρειαστεί να επενδύσεις χρόνο (για τον οποίο τις περισσότερες φορές δε θα πληρώνεσαι κιόλας) για να αρχίσει να αποδίδει, αν πάνε όλα καλά. Οι γνωριμίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό τον κύκλο, ίσως είναι το κλειδί της όλης υπόθεσης. Στον αντίποδα, νομίζω ότι οι σπουδαστές μιας δραματικής σχολής περνάνε καλά στο μάθημα, αλλά και μεταξύ τους αναπτύσσουν φιλίες. Δε σου λέω να μην το κάνεις αν το γουστάρεις, αλλά να ξέρεις ότι θα πρέπει να παλέψεις. Η φάση που ζούμε τώρα δε θα κρατήσει για πάντα. Το ότι έχεις όμως τόση όρεξη είναι αξιοθαύμαστο, πιστεύω πως θα έχεις την ίδια και μετά. Και είναι δύναμη ικανή να σε παρακινήσει για πολλές μελλοντικές σου αποφάσεις. Το να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους είναι μια λακκούβα που πέφτουμε πολύ εύκολα, αλλά πιστεύω πως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα γιατί τα κριτήρια δεν τα θέτουμε απαραίτητα εμείς, αλλά μπορεί να προκύπτουν από διάφορες κοινωνικές επιταγές. Η ντροπή που αναφέρεις… είναι κι αυτή μεγάλο θέμα, το καταλαβαίνω. Βέβαια δε νομίζω ότι στην πραγματικότητα χρειάζεται να αποδείξεις κάτι σε οποιονδήποτε, εκτός από τον εαυτό σου αν το επιθυμείς. Οι άλλοι ζουν τη ζωή τους, εσύ τη δική σου. Συγνώμη για το σεντόνι, ελπίζω να βγάζω καθόλου νόημα.
