Κι εγώ έχω σκεφτεί και σκέφτομαι πολλές φορές όσα αναφέρεις. Η μελέτη της ανθρώπινης ψυχολογίας αλλά και των φιλοσοφικών ρευμάτων βοηθούν να διαμορφώσεις πιο ολοκληρωμένη αντίληψη επάνω σε αυτά τα θέματα. Πολλοί γονείς είναι χαμηλής ωριμότητας δυστυχισμένα άτομα (όσο και αν δεν φαίνεται) τα σφάλματα των οποίων βασανίζουν τα παιδιά τους. Αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν με πολλά τραύματα και καλούνται να δουλέψουν με τον εαυτό τους για να μην κουβαλούν δηλητήριο στην ψυχή τους. Το ποιος φταίει ή δεν φταίει δεν έχει τόση σημασία, όση έχει η δράση προς καλυτέρευση των συνθηκών. Ο καθένας έχει δικαίωμα να σκέφτεται ό,τι μα ό,τι θέλει. Καλώς ή κακώς ήρθαμε στην ζωή εν αγνοία μας, αλλά μετά από αυτό είναι πιο βοηθητικό να πορευόμαστε έχοντας αυτογνωσία. Σε αυτό βοηθούν, μεταξύ άλλων, η συλλογή εμπειριών ως αντίδοτο στην αδράνεια, η συναναστροφή με θετικές προσωπικότητες και η καλή παρέα με τον εαυτό μας, η ψυχοθεραπεία κ.α.Δεν νομίζω ότι ισχύουν οι γενικεύσεις. Όσο για το σθένος, είναι και αυτό μια αντίδραση που μαθαίνεται, δεν είναι κάτι που είτε το έχεις είτε δεν το έχεις.Εύχομαι ολόψυχα να είσαι καλά, μιας και ήρθες στην ζωή να βρίσκεις την χαρά για εσένα και μόνο! :)