Δεν ξέρω αν είναι εφικτό να ξεχάσεις χωρίς κάποια είδους αμνησία, ούτε και το θεωρώ απαραίτητο για να ηρεμήσεις, ίσα ίσα η άγνοια νομίζω ότι μόνο κακό κάνει εντέλει. Για μένα, το ιδανικο είναι αντί να προσπαθείς μέσω της απαγόρευσης να κάτσεις και ν' αφουγκραστείς όσα νιώθεις και σκέφτεσαι, Ν πεις και καποιες (συνήθως αβολες) αλήθειες στον εαυτό σου μπας και κάνεις κάποια βήματα μπροστά. Παράλληλα δε, πιστεύω ότι καμια φορά πρώτα κινητοποιείται το σώμα και μετά το πνεύμα, αρκεί να μην το εξαντλείς. Υ. Γ. Γενικότερα, χωρίς κατανόηση του εαυτού μας, δεν πιστεύω ότι μπορεί να έχουμε κάποια ουσιαστική εξέλιξη. Ακόμη κι αυτόν να μην σκέφτεσαι, το μοτίβο παραμένει εκεί και εκφράζεται στη ζωή σου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η δυστυχία μαθαίνεται εύκολα κι είναι μια σταθερή κατάσταση, μην υποτιμάτε την έμφυτη ανάγκη για τη σταθερότητα αλλά και το οικειο. Αυτά και καλή σας μέρα. :)
