Δε ξερω αν το δεις αυτο το σχολιο αλλα θα κανω μια προσπαθεια να το γραψω ισως και το δεις. Αυτην την εξομολογηση νιωθω σαν να την εγραψα εγω. Και εγω ειμαι ησυχη και αντιδρω σπανια. Με εχουν για δεδομενη. Με κοροιδευουν και με υποτιμουν. Ολα αυτα στην εφηβεια βεβαια γιατι τωρα απλα ειμαι χεσμενη απο ολους. Ειμαι σαν αορατη στην σχολη μου αλλα δε με νοιαζει να τους γνωρισω, το θεωρω ψυχικο βαρος το να γνωριζω ατομα πια. Δε ξερω τι να τους λεω. Με εχουν για χαζη και εμενα. Και οσοι δειχνουν ''συμπαθεια'' ειναι απο μακρια, σαν λυπηση, τους φαινομαι μια καημενουλα ακριβως οπως το πες. Στο λυκειο εκανα και εγω παρεα με μια ψιλο χαζη και ηταν και ψωναρα, που οταν της ελεγα οτι νιωθω ασχημη, μου ειπε με ενα ''συμπονετικο'', καημενο υφος ''να πω την αληθεια ναι εισαι λιγο''. Και μολις βρηκε αγορι με παρατησε, οχι οτι νοιαστηκα βεβαια. Και εγω γενικα συνηθιζω να λεω αν τυχει να μιλησω απο facebook να ανοιγομαι και να ειμαι απλος ανθρωπος και με θεωρουν παραξενη η δεδομενη, η ''βαριομαστε η εχουμε καυλες'' ας της μιλησουμε. Και γενικα νιωθω απαισια, μπερδεμενη, ενα κινουμενο, αορατο τιποτα που δεν επηρεαζει τιποτα ουτε ανηκει και ταιριαζει πουθενα.Λογικο να βαρεθεις κοπελα μου. Στειλτους ολους στο διαολο. Μπορεις και χωρις αυτους να ξερεις.