Καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται το χρόνο τους για να ανοιχτούν και να τους γνωρίσει κανείς. Είναι κρίμα που δε σου δίνεται αυτή η ευκαιρία, αν είναι όντως έτσι. Η οικειότητα μεταξύ μας σημαίνει πως έχουμε πετύχει κάποια επαφή, δηλαδή όσο ανοίγεσαι σε κάποιον και εκείνος ανταποκρίνεται το ίδιο, υπάρχει επικοινωνία. Και γνωρίζω πως το κοινωνικό άγχος δε βοηθάει. Πάντως το να σκέφτεσαι «σε ποιανού την αγκαλιά θα ήμουν» είναι μια επικίνδυνη παγίδα που δε σε ωφελεί σε τίποτα. Καταλαβαίνω ότι απογοητεύεσαι, αλλά έχεις μπροστά σου ακόμα πολλά να ζήσεις.Το έχω και εγώ πάντως αυτό το να είμαι καλός με τους ανθρώπους και να αποφεύγω τις εντάσεις. Μακροπρόθεσμα όμως ανακάλυψα ότι δυσκολεύομαι να διαχειριστώ το θυμό μου, αλλά αυτό είναι διαφορετικό. Η ψυχοθεραπεία σίγουρα βοηθάει και ίσως είναι ο μόνος legit τρόπος να αλλάξεις τα πράγματα. Ειδικά η Gestalt (τσέκαρέ το) νομίζω ότι είναι ό,τι πρέπει για αυτό που σε απασχολεί.