Μακριά! Μακριάαααα!! ΜΑΚΡΙΑΑΑΑ!!! Με τους γονείς μας πρέπει να είμαστε μακριά και με τους υπόλοιπους συγγενείς ακόμα πιο μακριά! Δηλαδή πόσες φορές πρέπει να το γράψει κανείς; Πόσες ιστορίες πρέπει να διηγηθούμε εδώ μέσα μέχρι να το καταλάβουν μερικοί; Δεν έχετε προσωπική εμπειρία; Δεν έχετε φίλες, αδερφές που έχουν δεινοπαθήσει; Η μάνα σας δε σας έχει πει για τη δικιά της πεθερά; Δεν έχετε ακούσει ποτέ για «νύφες και πεθερές»? Μέχρι και ολόκληρο σίριαλ έχει γίνει!!! Έλεος ρε παιδιά! ΕΛΕΟΣ! «Θα μείνω κοντά στην πεθερά μου για να με βοηθάει με το μωρό!» λέει η άλλη... Να μείνεις αλλά όταν θα έχετε γίνει μαλλιά κουβάρια να θυμάσαι ότι σε είχα προειδοποιήσει! Όταν μεγαλώνουμε, πρέπει να γινόμαστε ανεξάρτητοι και υπεύθυνοι άνθρωποι. Μέρος αυτής της διαδικασίας είναι και το να ζούμε ανεξάρτητα και σε μια απόσταση από τους γονείς που μπορεί και άθελά τους ακόμα, να ανακατευτούν στο ζευγάρι, αν βρίσκονται πολύ κοντά. Λέγεται υπευθυνότητα, ωρίμανση, απογαλακτισμός! Δεν είμαστε βυζανιάρικα μωράκια να χρειαζόμαστε τη μανούλα πάνω από το κεφάλι μας κάθε πρωί. Βγαίνει η άλλη, ολόκληρη μουλάρα 40 χρόνων στο μπαλκόνι και γκαρίζει «Μαμαααα! Έλα να κρατήσεις το μικρό!» Έλεος! Μανάδες να σου πετύχουν... Είμαι πολύ υπερήφανη για τη μάνα μου που έφυγε από το πατρικό της 20 χρόνων και τώρα όποτε τους επισκέπτεται διαπιστώνει ότι δε θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη επιλογή μιας και έχουν γίνει όλοι μαλλιά κουβάρια μεταξύ τους. Είμαι πολύ υπερήφανη που έχω κάνει κι εγώ το ίδιο. Είμαι πολύ χαρούμενη που τόσο η μάνα μου με τη μάνα της, όσο κι εγώ με τη μάνα μου αλλά και με τη γιαγιά μου έχουμε τόση ανιδιοτελή αγάπη η μια για την άλλη χωρίς να τις βλέπω ως Baby sitter, ή γυναίκες για όλες τις δουλειές, ούτε εκείνες να με αγγαρεύουν για θελήματα. Σεβασμός.
