"Διαβάζω σε ξένα δημοσιεύματα τις τελευταίες μέρες, αναφορές και μαρτυρίες για την επίδραση που έχει ο αποκλεισμός, η απομόνωση και το άγχος στα όνειρα των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες εγκλεισμού τον τελευταίο καιρό υπό την μέγγενη της πανδημίας. Δεν είναι απαραίτητα πιο δυσοίωνα ή πιο εφιαλτικά ή πιο ασφυκτικά (ως υποσυνείδητες εκδηλώσεις άγχους, φόβου και αβεβαιότητας) τα όνειρα αυτών των ημερών, είναι όμως πιο έντονα και πιο ζωηρά, ειδικά σε αντίθεση με την ακίνητη πραγματικότητα που περιορίζει το καθημερινό μας σκηνικό αποκλειστικά σχεδόν στους τέσσερις τοίχους. Προσωπικά, αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι μέχρι στιγμής, από την ημέρα που ισχύουν τα μέτρα (αυτό)περιορισμού, δεν έχω δει ακόμα όνειρο που να περιλαμβάνει τις τρέχουσες συνθήκες έστω και με έμμεσο τρόπο. Έτσι νομίζω δηλαδή – με τα όνειρα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αποτύπωμά τους. Κάτι περίεργα σπαράγματα με αλλοπρόσαλλο μοντάζ έρχονται εκ των υστέρων στη μνήμη, όταν έρχονται."Θα μπορούσα να το έχω γράψει επί λέξει. Μου συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.