Μάλλον όχι εγωισμός τότε, αλλά εγωμονισμός (solipsism), όταν ο άνθρωπος πιστεύει πως όλοι σκέφτονται όπως ο ίδιος και παρακινούνται από το ίδιο σύστημα αξιών που έχει εκείνος. Σαφώς και αν ένας άνδρας δεν θέλει παιδιά, δεν θα τα θελήσει όποια γυναίκα και να έχει δίπλα του και ό,τι και να λέει η κοινωνία. Και ωστόσο, έχουμε δει και εκείνους που δεν ήθελαν με τίποτα, μα τελικά και πατεράδες έγιναν πάνω από μία φορά και δεν παραπονέθηκαν ποτέ στο στυλ ότι "τους παγίδευσαν," και ξεκίνησαν να σχεδιάζουν τη ζωή τους γύρω από την οικογένεια και όχι μόνο γύρω από τον εαυτό τους. Κάτι τέτοιο, όμως, έγινε μετά από αναθεώρηση της ζωής από τους ίδιους. Δεν βρήκαν πρώτα "την ιδανική" και έπειτα αποφάσισαν να γίνουν πατεράδες, δεν άλλαξαν για χάρη κάποιας. Μα τότε και η γυναίκα που θα ήθελε να γίνει μητέρα, γιατί να ξοδεύει περισσότερο χρόνο με κάποιον που δηλώνει ξεκάθαρα την αντίθετη επιθυμία; Απλώς φτάνει να αναλογιστεί κανείς πόσο μεγάλη χάρη στον εαυτό τους θα έκαναν πολλές γυναίκες φεύγοντας από μία σχέση που ξέρουν ότι δεν τους καλύπτει παρά να ρωτούν δεξιά και αριστερά (ειδήμονες και μη) το γιατί δεν τους καλύπτει, αλλά παραμένοντας εντός της καταδικασμένης σχέσης. Αντί να ρωτούν "μου ταιριάζει αυτό ή καλύτερα να μείνω μόνη;" έχουν μάθει να ρωτούν "μα γιατί δεν είναι έτσι όπως τον θέλω, μήπως φταίω εγώ, μπορώ να αλλάξω κάτι;" Έχουν μάθει να νιώθουν ανεπαρκείς και να επωμίζονται εγγενή ελαττώματα της σχέσης και των συντρόφων τους, δυστυχώς.