Η εξομολόγησή σου μου θυμίζει κάποιον που ξέρω.. Θα μιλούσε για σκουπίδια εκεί που μιλούσε για αγάπη. Θα μιλούσε για δικαιοσύνη εκεί που είχε φερθεί άδικα. Θα μιλούσε για ρομαντισμό εκεί που είχε φερθεί με τον πιο σκληρό κ ωμό τρόπο. Θα μιλούσε για τη σωστή του συμπεριφορά χωρίς να βλέπει τις συνέπειες των λαθών του. Θα σου έδινε κάτι για να στο χτυπήσει με τον τρόπο του αργότερα. Ήταν ο αυστηρός κριτής αλλά όχι το ίδιο για τον εαυτό του. Το πιο εύκολο πράγμα είναι ν'αποποιηθείς κάθε ευθύνη κ να ρίξεις την αξία του άλλου. Γιατί είναι πολύ δύσκολο ν'αντιμετωπίσεις τον χειρότερό σου εαυτό. Αν αυτά που γράφεις είναι μετά την αυτοκριτική σου τότε θεωρώ πως είσαι πολύ τυχερή/ος που είδες τώρα το πραγματικό του/της πρόσωπο κ όχι αργότερα... Σου εύχομαι να είναι έτσι γιατί τότε είναι απλά τα πράγματα...