Λυπάμαι που θα το γράψω, γιατί μου φαίνεται συμπαθητική η προσωπική ιστορία σου, αλλα έχεις χάσει τελειως τον προσανατολισμο σου.Ιδιαίτερα η περιγραφή με τη σκηνή στο φαρμακείο είναι χαρακτηριστική του πόσο λάθος σε κατευθύνουν τα συναισθήματα σου.Ψάχνεις να επενδύσεις ολη σου την εσωτερική ανάγκη σε ενα πρόσωπο κι αυτό ειναι λαθος λαθος λάθος...Κριμα ρε γμτ. άνθρωποι που αξίζουν να χάνονται μέσα σε εναν στρόβιλο.