Όπως γίνεται στις εισαγωγές βιβλίων για μεγάλες προσωπικότητες, τις περισσότερες φορές κάποιος άλλος προλογίζει το έργο τους και δίνει στον κόσμο μια εικόνα για το τι θα ακολουθήσει. Έτσι κι εδώ τα ηνία θα αναλάβει ο εργαζόμενος συγκάτοικος που δυστυχώς δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην φωτογράφηση. Σημασία, όμως, έχει ότι μοιράζομαι με τον Χρήστο (που είναι στη φωτογράφηση) όχι μόνο το σπίτι που μένουμε, αλλά και τα συναισθήματα που αναπτύσσονται μέρα με τη μέρα εδώ και τέσσερα χρόνια για το καθένα από τα ζωάκια μας. Εδώ Πάνος, λοιπόν, get ready!
Γνώρισα τον Χρήστο το 2011 (Τελευταία μέρα Φεβρουαρίου). Στην κατοχή του είχε ήδη δύο γάτες [το μεγάλο έρωτα της ζωής του, τον Μπιμπίκο (ένα πανέμορφο black main coon) και τη Σάσα] και δύο φίδια. Η παρέα μας από τότε εμπλουτίστηκε με ένα ακόμη θηλυκό γατάκι, τη Λάιλα, ένα θηλυκό σκυλί ράτσας beagle harrier, τη Μάιλι, μερικά φίδια ακόμη, ένα πανέμορφο ενυδρείο που αποτελεί συλλογική δουλειά μεταξύ του Χρήστου και δύο πολύ καλών φίλων του, του Δημήτρη και του Πέτρου, αλλά και τρία αξιολάτρευτα παπαγαλάκια, την Totoro, την Ponyo και τον Piou.
Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα φιλόζωος. Αγαπούσα τα ζώα στα πλαίσια της γενικής φιλοζωίας αλλά δεν τολμώ να μη παραδεχτώ ότι με τις γάτες έχω μια ιδιαίτερη πώρωση.
Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα φιλόζωος. Αγαπούσα τα ζώα στα πλαίσια της γενικής φιλοζωίας αλλά δεν τολμώ να μη παραδεχτώ ότι με τις γάτες έχω μια ιδιαίτερη πώρωση. Ίσως γιατί θεωρώ τα αιλουροειδή γενικά τα πιο όμορφα πλάσματα στο σύμπαν, αλλά και γιατί πάντα με σαγήνευε η μοναδικότητα της κάθε γάτας, όπως και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζει το τι θέλει κάθε φορά. Μέσα σε αυτά, βάλτε και την ανεξαρτησία της, μιας και στην ουσία δεν παίρνουν χαμπάρι από την έννοια αφεντικό, όπως συμβαίνει με τους σκύλους. Παρατηρώντας όμως τον Χρήστο, έμαθα κι εγώ μαζί του να μοιράζω (όσο γίνεται ισάξια) την αγάπη μου για όλα. Το σίγουρο είναι πως το καθένα έχει τον τρόπο του στα πάντα και αυτό καθιστά μοναδική την ενασχόλησή μας μαζί τους.
Η αγάπη του Χρήστου για τα φίδια ξεκίνησε από την παιδική του ηλικία. Η πρώτη του επαφή με αυτά ήταν το 2000 σε μια έκθεση στο Σικάγο, όπου κράτησε για πρώτη φορά φίδι και αγόρασε και το πρώτο του (ένα Εastern Indigo). Στην Ελλάδα, το πρώτο του φίδι το απέκτησε από ένα μαγαζί του κέντρου. Κάποια στιγμή στη ζωή του, ο αριθμός τους έγινε και τριψήφιος! Με εξαίρεση έναν πύθωνα, ο οποίος παραμένει σε άγρια κατάσταση, ειδικά όταν πεινάει, τα υπόλοιπα φίδια είναι εξοικειωμένα με την ανθρώπινη επαφή και παρουσία, κυρίως γιατί βρίσκονται στην κατοχή του από νεογέννητα. Για τους περισσότερους ανθρώπους η λέξη «φίδι» είναι άμεσα συνδεδεμένη με το κακό, το δηλητήριο, τον θάνατο. Μελετώντας όμως για αυτά, μαθαίνεις πως αν δεν υπάρχει κίνδυνος άμεσος για τη ζωή τους, δεν πειράζουν κανέναν. Ο φόβος μου μετατράπηκε με τη σειρά του σε συμπάθεια (τα έχω κρατήσει άπειρες φορές και είναι ειλικρινά μαγεία το να παρατηρείς την πολυπλοκότητα και την μαεστρία του δέρματός τους).
Ο έρωτας της ζωής του Χρήστου, ο Μπιμπίκος, έμελλε να γίνει και δικός μου μεγάλος έρωτας. Τον απέκτησε το 2006 και φυσικά είναι το A-Male του σπιτιού. Όπως πολλές φορές έχω πει, το σπίτι του ανήκει και απλά μας χρησιμοποιεί για να του πληρώνουμε το νοίκι και γιατί κάποιος πρέπει και να τον ταΐσει-χαϊδολογήσει! Η Σάσα μαζεύτηκε από το δρόμο το 2010 και είναι η γριά της παρέας. Τη μικρή μας Λάιλα την αποκτήσαμε μαζί το καλοκαίρι του 2011 και λίγο μετά την Πρωτοχρονιά του 2012 ήρθε και το «γαβ» στο σπίτι, η πανέμορφη Μάιλι. Χωρίς καν να έχει συμπληρώσει ένα χρόνο ζωής, υπήρξε ήδη κακοποιημένη και εγκαταλελειμμένη σε ένα σκοτεινό εξωτερικό WC χωρίς φαγητό, χωρίς νερό αλλά με μεγάλη αγάπη για τους ανθρώπους, χαρακτηριστικό το οποίο έδειξε και δείχνει με αμείωτη ένταση καθημερινά.
Οι παπαγάλοι οι μικροί [Pacific parrotlet (Forpus coelestis)] αποκτήθηκαν πριν ένα χρόνο μετά από τη γνωριμία του Χρήστου με τον παπαγάλο του Δημήτρη (ένας από τους φίλους του ενυδρείου), τον Pollito. Η γαλάζια είναι η Totoro και η κίτρινη η Ponyo. O Piou [(Cockatiel (Nymphicus hollandicus)], είναι το τελευταίο απόκτημά μας και είναι ένας άγριος σε κατάσταση παπαγάλος, τριών ετών περίπου. Το ενυδρείο είναι ένα σχετικά καινούργιο χόμπι.
Για τους παπαγάλους και τα φίδια δεν μπορώ να εκφέρω άποψη όσον αφορά στο χαρακτήρα τους, μιας και είναι ζώα που δεν μαρτυρούν αυτό που νιώθουν με εκφράσεις, όπως εμείς ή όπως οι γάτες και οι σκύλοι. Για τα τρία «νιάου» μας όμως και το «γαβ» μας θα μπορούσαμε να μιλάμε και οι δύο μέρες ολόκληρες. Σε γενικές γραμμές, είναι και τα τέσσερα πολύ κοινωνικά, χαδιάρικα, αγαπησιάρικα και φουλ στο νάζι.
Ο Μπιμπίκος χαρακτηρίζεται από ξεροκεφαλιά (όταν θέλει να κάνει το δικό του κυρίως), λατρεύει να τον χαϊδεύεις σε ανάσκελη στάση στην κοιλιά του και επί μονίμου βάσεως ο νους του είναι στο φαγητό! Ελάττωμά του είναι ότι η κυριαρχικότητά του, μιας και πολλές φορές ξεσπά στις άλλες δύο γάτες με αποτέλεσμα να έχουμε επικούς τσακωμούς και διαμάχες. Το κύριο υπόβαθρο, βέβαια, είναι ότι απλά θέλει να παίξει. Η Σάσα, ως γηραιότερη, είναι και η πιο ήρεμη και χαδιάρα της παρέας. Μοναδικό της ελάττωμα είναι το ότι κρύβεται σε απίθανα σημεία με αποτέλεσμα πολλές φορές να την ψάχνουμε ώρα. Κατά τ' άλλα, νομίζω ότι είναι το καλύτερο γατί στον κόσμο. Η Λάιλα είναι η καμπαρετζού της οικογένειας. Ναζιάρα, πονηρή, παιχνιδιάρα και υπερκινητική. Παρόλο που υπήρξε αντικοινωνική, μετά την πρόσφατη στείρωσή της έχει αρχίσει και αποκτά σχέσεις με τους ανθρώπους, το ίδιο ζεστές όπως και οι άλλοι δύο. Ελάττωμά της το επίμονο νιαούρισμα, κυρίως όταν θέλει αγκαλιές ή παιχνίδι κι εμείς βαριόμαστε να ασχοληθούμε μαζί της.
Το «τρώγονται σαν το σκύλο με τη γάτα» δεν ισχύει στη δική μας περίπτωση όσον αφορά στη Μάιλι. Είναι αξιολάτρευτο σκυλί, γεμάτο ενέργεια και αγάπη για τους ανθρώπους και με τις γάτες έχει δέσει απόλυτα. Ειδικά με τη Λάιλα, όπου παλιότερα κοιμόντουσαν και αγκαλιά! Το βασικό της ελάττωμα είναι ταυτόχρονα και προτέρημα· άπειρη ενέργεια και υπερενθουσιασμός με το παραμικρό. Τον Χρήστο δεν τον ενοχλεί. Εμένα με αγχώνει λίγο αυτό. Υπήρξε μέγας καταστροφέας σε μικρή ηλικία, όπως σχεδόν όλα τα σκυλιά όταν είναι κουτάβια, και μοιράζεται με τον Μπιμπίκο το αμείωτο πάθος για το φαγητό. Τρελαίνεται για βόλτα. Ποιο σκυλί άλλωστε δεν τρελαίνεται;
Η κάθε στιγμή με όλα τους κρύβει μια ιδιαίτερη συγκίνηση, ακόμη και αν πρόκειται για κακή στιγμή. Μέσα σε αυτές μαθαίνεις πολλά για τον χαρακτήρα τους. Οι καλές στιγμές, ακόμα και με μας τους ανθρώπους, δεν σου δίνουν την ευκαιρία να επεξεργαστείς το τι συμβαίνει πραγματικά. Π.χ. το πόσο αξιολάτρευτος μπορεί να γίνει ο Μπιμπίκος, θα το δεις μετά από στιγμές έντονες μαζί του, κυρίως ύστερα από ζημιά ή μάχη με τις άλλες δύο. Ο τρόπος που θα σου δηλώσει ότι έχει λερωμένη τη φωλιά του και φταίει, τον καθιστά και έρωτα της ζωής μας· Θα σου γυρίσει την κοιλιά, ξαπλώνοντας δίπλα σου, και θα σου ψιθυρίσει χάιδεψέ με τώρα»! Οι αταξίες της Λάιλας μεταμορφώνονται σε έρωτα, όταν ανεβαίνει να τρίψει τη μούρη της στο αυτί σου. Οι καταστροφές της Μάιλι συγκινούν και μόνο αν δεις το μονίμως κλαψιάρικο βλέμμα της. Και τόσα άλλα που θα θυμόμαστε με αγάπη και που πάντα θα αποτελούν λόγο για να νιώσουμε όμορφα κάθε φορά που θα έρχονται στο μυαλό μας.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΑ ΤΟ 2017
σχόλια