Στη φωτογραφία παρουσιάζονται τα πρώτα φέριμποτ (F/B ) στο πορθμείο Ρίο - Αντίρριο και το «χύμα φορτίο», άνθρωποι και οχήματα της εποχής με ελεύθερα κατσίκια και άλλα ζώα!
Πριν την αποπεράτωση της γέφυρας Ρίου Αντίρριου (Χαρίλαου Τρικούπη) ο αριθμός των φέριμποτ που εξυπηρετούσαν την γραμμή ήταν περίπου 35. Σήμερα είναι μόλις 11.
Λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος του 1940, αλλά και κάποια χρόνια μετά τη λήξη του, η Ναύπακτος είχε αναδειχθεί στο κυριότερο λιμάνι της Στερεάς Ελλάδος, από και προς την Πελοπόννησο. Το λιμάνι εκτός από την τοπική κίνηση εξυπηρετούσε και την κίνηση όλης της Δυτικής Ελλάδος και Ηπείρου. Υπήρχαν βέβαια και καΐκια που μετέφεραν ανθρώπους, ζώα, και εμπορεύματα από Μοναστηράκι και Χιλιαδού προς Ψαθόπυργο και Αίγιο.
Επιπροσθέτως από το 1898 υπήρχε σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ Πατρών και Αγρινίου. Το πλοίο Καλυδώνα μετέφερε από την Πάτρα βαγόνια στο Κρυονέρι Αιτωλοακαρνανίας και από εκεί δια του σιδηροδρόμου στο Αγρίνιο. Η επέκταση του Σιδηρόδρομου Βορειοδυτικής Ελλάδος (ΣΒΔΕ) από το Κρυονέρι μέχρι τη Ναύπακτο είχε κάποτε συζητηθεί καθώς το «λιμάνι» του Κρυονερίου ήταν ακατάλληλο, επειδή ήταν εκτεθειμένο στον καιρό και συχνά έκλεινε. Φυσικά η επέκταση αυτή δεν έγινε ποτέ.
Το 1946, οι συνεταιρισμοί Αγρινίου και Ηπείρου ζήτησαν από το κράτος την ίδρυση του πορθμείου Ρίου-Αντιρρίου. Και το αίτημά τους έγινε δεκτό, παρά την σφοδρή αντίδραση των Ναυπακτίων, οι οποίοι ήθελαν να διατηρήσουν το πορθμείο στην πόλη τους. Έτσι, με το πορθμείο Ρίου-Αντιρρίου το ταξίδι μεταξύ Πατρών-Αγρινίου θα διαρκούσε περίπου 3 ώρες λιγότερο.
Όπως ήταν φυσικό τα φέριμποτ τράβηξαν ένα σημαντικότατο ποσοστό τόσο της επιβατικής όσο και τις μεταφορικής κίνησης και εις βάρος της κινήσης του ΣΔΒΕ (σ.σ. Σιδηρόδρομοι Βορειοδυτικής Ελλάδας), ιδιοκτησίας της εταιρείας Ε. Νομικού με αποτέλεσμα να γίνουν οικονομικά ασύμφοροι και να κλείσουν το 1970.
Ως αποζημίωση προς τους «πληγέντες πλοιοκτήτες» της Ναυπάκτου, που πήραν το πρώτο φέριμποτ οι Αγρινιώτες, τους δόθηκε είτε άδεια δρομολόγησης αλλού φέριμποτ στο Ρίο-Αντίρριο είτε άδεια λεωφορείου.
Στις 24 Αυγούστου 1946 το πρώτο φέριμποτ τύπου «παντόφλας», αγοράστηκε από την Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Αιτωλοακαρνανίας, και ξεκίνησε δρομολόγια στη γραμμή Ρίου-Αντιρρίου, με το όνομα «ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΙΑΣΕΜΕΙΔΗΣ». Ο Σωκράτης Ιασεμείδης ήταν καθηγητής στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών στις αρχές του 20ού αιώνα.
Στην πραγματικότητα το φέριμποτ είχε κατασκευαστεί ως αποβατικό και κατά μια εκδοχή είχε πάρει μέρος στην απόβαση της Νορμανδίας μεταφέροντας άρματα μάχης των ΗΠΑ. Το πρώην αποβατικό είχε χωρητικότητα 152 επιβατών.
Η ομάδα των «πληγέντων πλοιοκτητών», από τη Ναύπακτο αργότερα αγόρασαν και δρομολόγησαν, το 1950, το δεύτερο φέριμποτ της γραμμής, το «ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ».
Το 1958, πλοιοκτήτες πάλι από τη Ναύπακτο, δρομολόγησαν το «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ», ενώ δέκα χρόνια αργότερα, ναυπήγησαν το «ΜΕΛΙΝΑ» και το «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ» στα ναυπηγεία Ζέρβα στο Πέραμα το οποίο ήταν το σταθερότερο και ταχύτερο φέριμποτ εκείνης της εποχής.
Το «ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΙΑΣΕΜΙΔΗΣ» το 1981 άλλαξε ιδιοκτήτη, μετονομάστηκε σε «Ευγενία Π.» και άρχισε δρομολόγια στο Αιγαίο ως φορτηγό-οχηματαγωγό, μεταφέροντας φορτηγά και βυτία για να καταλήξει, τελικά, παροπλισμένο το 2011, στην Ελευσίνα.
(Αντλήθηκαν πληροφορίες κυρίως από το βιβλίο «Ο κόσμος της ακτοπλοΐας στον Κορινθιακό κόλπο» του Ναυπακτιωτη Γιάννη Χαλάτση και την ιστοσελίδα Shipfriends).
