Ας είμαστε ρεαλιστές: στην εποχή των μετρήσιμων πάντων – χρημάτων, επιδόσεων, τηλεθέασης – δεν μπορείς και δεν επιτρέπεται να λες ότι δεν πέφτεις στα πατώματα για τα ποσοστά. Όλη η χώρα (πωλητές, free lancers, οι πάντες) κάθε μήνα κυνηγά ένα στόχο, ένα νούμερο που εξασφαλίζει την επιβίωση και τη δουλειά. Όμως, στη λογική του «πολύ θα το δουν και λίγοι θα το μυριστούν» προχθές η Λένα Αρώνη, παρουσιάστρια της ΕΡΤ έδωσε μία συνέντευξη, στην οποία άθελα της, μέσα σε λίγες γραμμές παρουσιάζει το «χθες», το «σήμερα» και απ’ ό,τι φαίνεται και το αύριο του πολύπαθου και ταυτοχρόνως δαιμόνιου οργανισμού.
Παρατίθεται όλη η σχετική δήλωση της κυρίας Αρώνη, για να μη θεωρηθεί ότι χρησιμοποιήθηκε αποσπασματικά ή με δόλο:
«Η νοοτροπία της εταιρείας έχει αλλάξει πολλές φορές αυτά τα 20 χρόνια. Έχουμε περάσει διάφορες περιόδους. Έχω βιώσει και τα δύο σενάρια. Και αυτό που λέει “δεν μας ενδιαφέρουν τα νούμερα, γιατί εδώ προσπαθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, εναλλακτικό, πιο ουσιαστικό και όχι με εμπορικούς όρους” και το άλλο που η κεφαλή της εταιρείας ήταν προσανατολισμένη σε μια πιο εμπορική τηλεόραση, οπότε εκ των πραγμάτων και τα νούμερα είχαν άλλη σημασία. Το μόνο σίγουρο και αυτό που δεν έχει αλλάξει ποτέ είναι πώς, όλοι εμείς που κάνουμε τηλεόραση δεν την κάνουμε για τους συγγενείς και τους φίλους μας. Θέλουμε αυτό που παράγουμε να έχει έναν αποδέκτη μεγάλο αριθμητικά, αλλά και ποιοτικά. Οπότε η σχέση μου άλλοτε ήταν πιο στενή, άλλοτε λιγότερο. Έχουμε, αν θες την ‘πολυτέλεια’ όσοι είμαστε παρουσιαστές στην ΕΡΤ να μην πέφτουμε και κάτω από την αγωνία για τα νούμερα».
Η συνέντευξη της παρουσιάστριας δόθηκε στο «TV Έθνος» και μέχρι ενός σημείου τα όσα λέει είναι και αληθή και ορθά. Έτσι πορεύτηκε η ΕΡΤ για χρόνια και μετά, αλλιώς. Αλλά το κομμάτι περί «αγωνίας», ρημάζει όλα τα προηγούμενα. Γιατί για να υπάρχει το Ραδιομέγαρο και το πρόγραμμα του, ακόμη και σ’ αυτή την ημίαιμη κατάσταση και σ' αυτή την άφραγκη εποχή, με σχετικά αξιοπρεπές ξένο τηλεοπτικό ‘ρεπερτόριο’ και ενημερωτικό ‘σκελετό’ αλλού γι’ αλλού, πολλοί κάηκαν από την αγωνία τους και καρδιοχτύπησαν. Για να δηλώνει κανείς ελεύθερος αγωνιών, πρέπει ποιοτικά το αποτέλεσμα να μην τον εκθέτει. Όχι μόνο τον ίδιο, αλλά το σύνολο της «εταιρείας» που εκπροσωπεί. Η πραγματικότητα, η καθημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα της ΕΡΤ – εδώ και καιρό – είναι εκείνη των μονοψήφιων, των χοντρών λαθών, της σπέκουλας συγκεκριμένων πυρήνων του ενημερωτικού τομέα και της σιγουριάς (παρά τη σφαλιάρα του «λουκέτου» των προηγούμενων ετών) ότι ο τηλεθεατής θα είναι πάντα εκεί. Όσο για το σημείο, στο οποίο η κυρία Αρώνη αναφέρεται στο αιώνιο αφελές άλλοθι του "ποιοτικού" που δεν κάνει νούμερα, ας ρίξει μια καλή ματιά σε όμορφα πράγματα γύρω μας, που γίνονται από ανθρώπους που "σκοτώνονται" στη δουλειά και το παραγόμενο αποτέλεσμα αρέσει σε πολλούς. Αρκεί μια ματιά σε καινούριες προσπάθειες, start up επιχειρήσεις και πάει λέγοντας.
Τελοσπάντων, δεν μπορούν να λέγονται τέτοια πράγματα από ανθρώπους που εργάζονται γι’ αυτή την "εταιρεία" και τη στιγμή που –εν μέσω κρίσης – όλοι μετριόμαστε, ζυγιζόμαστε και αξιολογούμαστε καθημερινά. Εκτός κι αν αυτό, από το οποίο υπέφερε πάντα η ΕΡΤ, δεν ήταν ούτε οι «μαύρες τρύπες», ούτε οι διεφθαρμένοι διευθυντές. Ήταν η μηδενική επαφή με την πραγματικότητα, την εποχή, τα σκληρά δεδομένα της. Το «δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία» το είπε μία. Την έλεγαν Μπλανς και δεν ήταν καν πραγματικό πρόσωπο. Και ακόμη κι αυτή έπεσε θύμα των μετρήσεων: ο Κοβάλσκι της μέτραγε τα ποτά που του έπινε και τα λεφτά που διατεινόταν ότι είχε, αλλά ήταν απένταρη.
σχόλια