Είμαι του τάδε και γεννήθηκα εδώ που βλέπεις
Το δίδαγμα της Βίκυς― ακόμη μια προσπάθεια, σύντροφοι, για να γίνουμε ελεύθεροι
ΤΟ ΝΑ ΒΓΕΙΣ απ' τη ντουλάπα είναι απελευθερωτικό, όχι μόνο στο θέμα της σεξουαλικότητας, αλλά και στο θέμα της καταγωγής. Ειδικά σε μια χώρα που μέσα στις 5-6 τελευταίες δεκαετίες, στρίμωξε αλλαγές που αλλού χρειάστηκαν αιώνες, φτιάχνοντας ένα φαντεζί παράσπιτο- τσαντίρια με κίονες. Η εσωτερική μετανάστευση συνδυασμένη με τη λαχτάρα της ανόδου, δημιούργησε ανθρώπους που ήθελαν να εφεύρουν ανώτερες περσόνες, να κατασκευάσουν ένα καλύτερο παρελθόν, ξυρίζοντας τις ρίζες τους.
Αυτό, ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Ακόμη κι η RuPaul εμφανίζεται φαλακρή με γυαλιά.
Γι αυτό και εκτιμάω πολύ εκείνους που είτε αυθόρμητα είτε κατόπιν σκέψεως, μιλούν για τα παλιά, ακομπλεξάριστα. «Είμαι του τάδε και γεννήθηκα εδώ που βλέπεις». Απλώς. Γι' αυτό, όσο κι αν ένοιωθα θαυμασμό για τη Μαλβίνα, όλο αυτό το πεποιημένο θόλωμα με την καταγωγή της, με έκανε να την τοποθετήσω αλλού: στα φοβισμένα πρόσωπα, που υπεκφεύγουν. Κι αυτή η μαύρη τρύπα, ήταν εκείνο που αρχικά μού την έκανε συμπαθή - όχι η λεοντόκαρδη περσόνα της.
Δεν μπορείς να ησυχάσεις, αν δεν παραδεχτείς τα βασικά υλικά του DNA σου. Στο πατρικό του καθενός, ρίχνει μπετά το Γνώθι σαυτόν. Όσα κατάλαβα βλέποντας τα πατρικά των φίλων μου, δεν τα κατάλαβα ούτε με εκατό εξομολογήσεις τους πάνω από κρασιά και ουίσκια. Όταν κάποιος αποφεύγει να με πάει εκεί που μένει η μάνα του, ξέρω ότι δεν είναι ακόμη ελεύθερος. Ούτε και φίλος 100%.
Γι' αυτό και βρίσκω συγκλονιστικό το φιλμ αυτό με την Βίκυ Μοσχολιού. Που γυρίστηκε στην ακμή της. Η μεγάλη Βίκυ, η ανυπέρβλητη, γυρίζει και μάς δείχνει ακόμη και τον τούρκικο καμπινέ του πατρικού της. Στην εποχή που κι η τελευταία influencer φτιασιδώνει τη ζωή της με το γκλάμουρ των φίλτρων, αυτή η ενστικτώδης, αδιαπραγμάτευτη «ανοιχτότητα» της Βίκυς, είναι σα να έρχεται από την πλειστόκαινο εποχή.
Είναι όμως ο μόνος δρόμος αν θες να ευτυχήσεις κάπως, μέσα στο δέρμα σου.
